Eg stolar på hjarta mitt

Eg var i by'n i går. I løpet av dei siste "vett ikkje kor mange" åra, er det Haugesund som er blitt by'n for meg.
Før var det Bergen. Etter 11 år med eit permanent om enn noko flakkande tilvære i Hansabyen, hadde nok  nokre av mine ferskaste rothår fått feste der. Eg hadde såvidt klart å trampa av meg molda frå bondestanden, og undertrykt den audmjuka som eg hadde nedarva. Fars og mors genene kombinerte seg slik hos meg.
Nå er det Haugesund som er byen. Etter 36 år i denne nynorske kystkommunen Kvinnherad, der kommunikasjonane særleg mot Bergen, er få på papiret og endå færre i praksis, der ferjebilletørane syns dei har det betre om bilfolket helde seg heime, har eg heller vendt nasen sørover igjen.
Ferjebilletørane på Skånevikferja kan eg lika. Dei smiler jo, iallfall til meg. Dei har gitt kona mi honnør billett i fleire år no, noko som gjer at ho ikkje smiler til dei lenger. 
Dei stolar på meg, ikkje berre på det at eg har ei honnørkone, men generelt. Følgjande oppleving på Skånevikkaien dokumenterer dette:
Det var ein nokså varm sommardag i 2002. Eg kom i bil frå hytta etter snekring i vekevis aleine i fjellet. Turen over Haukeli gjekk tregt og eg var plaga av bubilar køyrde av germanske gniarar, som ikkje gav veg. Såleis hamna eg så langt bak i ferjekøen på Skånevikkaien, at eg ottast ikkje å koma med ferja. Så skjedde det. Tre bilar med nasjonalmerke type D, sneik i køen. Eg tenkte "Nei ikkje søren om dette skal skje". Ulikt meg, som jo er kjend for å vera både raus og audmjuk. 
Ferja legg til kai, og eg skrittar me stor sjølvtryggleik fram til billettøren, som nå har starta billettsalet. "Nokon har snike i køen", seier eg. "Javel, men eg kan ikkje vite kven det er", seier HSD-tenaren. "Men eg veit og kan visa deg", seier eg. Tek han med rundt og peikar på dei han ikkje ska selja billettar til. Opptrinnet vakte eindel oppsikt, men eg gjekk kontrollert attenda til bilen min, sette meg der med ei mine eg har arva frå mor mi, og med albogen kjekt ut gjennom det opne vindauget for å sjå kva som skjedde.
Og sanneleg, billetøren gjekk forbi snikarane.
Ikkje lenge etter stig ein kraftkar ut av ein av desse D-bilane. Tatoveringane aleine var skremmande, og overarmmusklane hans var glinsane og svære. Eg satt urørleg, med min alboge framleis ut vindauget. Prøvde å  stramma overarmsmuskelen, meir ein refleks enn ei medviten handling. Kva nå?
Han kom, greip meg hardt i albogen og sa noko tysk: "Dummkopt, was hast du getan?".  Eg tenkte på lektor Thuen. Han lærte meg det litle eg kan av tysk, når eg gjekk på realskulen. "Ordnung muß sein", seier eg, og prøver smile overbærande utan å lykkast heilt med det. "Du warten - ein anderes Mal!!", seier han, og knip meg hardare i armen. Eg spenner overarmsmuskelen, den store, som eg har arva etter far min. Han ensar det ikkje.
"Når eg seier: Køyr ombord, så skal de køyra ombord",  roper HSD, og reddar meg ut a situasjonen avdi eg kan gassa meg vekk frå denne germaneren.
Dei tre bilane som sneik i køen, kom ikkje med på min tur. Gu eg var glad for det. Og HSD-folket på Skånevikferja: "I love them forever"
Og eg lærde den gongen at det ikkje er nok å stålsetta seg, ein treng og gode vener og eit sterkt hjarta. Eg fekk testa det då.
I går fekk eg testa hjarta mitt på nytt ved Haugesund Sjukehus. Såvidt eg skjønar, vil det tola ein tysker til..