Sør for svingen. Der som sikta langsetter den rette delen av Fv 831, forsvann i ein høgresving då eg var barn. Dit det var forbudt å gå. Der dei budde, som me ikkje skulle blanda oss med. Syndarar, drankarar og stygge menn. Sa dei vaksne.
Me trudde ikkje at fanden, budde nede i Helvete. Me visste han budde sør for svingen.
Eg har hatt det i meg heilt til det siste. Den vantrue haldninga mot dei eg ikkje kjenner. Dei eg veit lite om. Eg har prøvd å styra stega mine vekk frå det ukjende.
Fyrste gongen eg skjøna det gjekk an å vera annleis, var då eg flytta utanlands. Ikkje langt vekk, berre til Nederland. Heime var eg van med at når nye folk flytta inn i nabohuset, stod me bak gardinet og lurte. Nyfikne og skeptiske. Ikkje slik der. Dei kom meg i møte med hollandske tulipaner og nerderlandske taarten. Overraskande, men litt skummelt. Kva var deira agenda, ska tru?
Etterkvart, eller i det siste rettare sagt, har eg sett i aukande grad at der finns rett mange folk som faktisk har positive tankar og er venleg innstilt. Også om dei ikkje kjenner meg.
I Thailand krydde det jo av slike. Der smilte dei. Mange både med munnen og med hjarta. Det må vera Buddha si lære som slår til der. Eikene i dharma-hjulet, som vert teken på alvor.
Eg skal og prøva å bli meir positiv. Gå frå minus til pluss, kan ein seia. Som eit elektron i ei elektrisk leidning. Når elektronet flyttar seg slik, seier me i fysikken at det flyttar seg til eit høgare potensialnivå. Eg vil og det. Flytta meg til, om ikkje eit høgare potensialnivå, så iallfall til eit høgrare moralnivå. Starta å tenkja positivt om folk. Men eg skal gjera det i kontrollerte former. Liksom elektronet, må ein flytta seg kontrollert. Det trengs ein minimumsresistans på vegen. Elles vert det kortslutning.
Kortslutningar er risikable. Dei kan gi både brannsår og hjartestans, så ein må jo passa seg.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar