11. Leva - men og vera budd på å døy

Dette er punkt 11 av bloggen ”Mi Tid”.

Å leva er heftige greier. Varsellyset  ”Fasten Seatbelt” med eskorterande påminningspling, skulle vel vore tend oftare gjennom åra. Om flykapteinen hadde vore våknare, og kabinpersonalet strengare, hadde eg ikkje alltid fått vasa rundt som eg gjorde. For det har gått både opp og ned, framover og bakover. Gjennom turbulensar og frie fall. Nokre gonger nakkebrot, andre gonger salto med positiv skru. Men det jamnar seg ut, ting roar seg igjen. Det er visst slik livet er.

”Skal du kunne se lyset, må du ha vært i mørke ei stund.

Vil du finne veien opp av dypet, må du ha skura noen ganger mot bunn”.  

Jonas Fjeld og Henning Kvitnes  i ”Noen Speller Willin’ ” frå albumet ”Den gamle veien”. Klart dei veit det dei. Gamle karar har røynsle. Kontrastane må ein få med seg. Utan dei, får livet ein nummen smak. Dei er som saltet i grauten: Ein kan klara grauten utan salt, men ein kjenner at noko manglar. Så om du aldri har skrapt mot bunnen, har du kanskje ikkje dukka djupt nok. Eg er ikkje ferdig med djupdykka mine. Ikkje ennå. Ikkje på lenge

Men eg fekk montert eit gyroskop i hovudet mitt. Det er designa av foreldrene mine, og sett på plass alt ved svangringa.  Det har vore godt å ha. Det  indikerer, retningsstabiliserer og gir ny kontroll. Held rørslemengda mi på rett kjøl, når djupna blir for stor.

”Jo  meir eg tenkjer på det, jo klarare ser eg at livet ganske enkelt er til for å levast”, sa Goethe. Ein grei måte å tenkja på. Upretensiøst og på same tid spennande, for han seier ikkje at livet skal levast enkelt. Kvar får finna sin måte, kvar får setta sine mål. Skjønt mål, for denne "turen" er ein ting tydleg for meg: Reisa er gjevare enn målet.

Å bu seg, er noko eg kan. Mitt liv som pedagog, lærde meg  løyndomen  i det å væra vel budd. Det handlar om meistring.  ”Han møter alltid godt budd til timane sine”, skreiv gamlerektor på attesten min i 1975. Den tok eg hand om. Kjekk å visa for seg. Her er  ein kar som ikkje sluntrar unna. Som nok, om han berre får tid på seg, kan klara det meste.

Eg kjenner ingen som gir meg attest på at eg er godt budd på å døy. Eg må stola på eiga dømekraft her. Men det blir som det ofte blei, når eg skulle bu meg. Følte aldri eg vart skikkeleg ferdig. Syntes alltid det var noko meir eg burde sjekka opp i, før eg gav meg for kvelden.

I morgon er ein ny dag. Eg skal bruka han på og med nokre av dei eg er glad i. Eg skal så langt eg maktar, gi av meg sjølv og vera eit positivt medmenneske. For meg er dette å leva.  Men kanskje det og er å leggja att minne om meg sjølv til andre, som varer utover mi tid. Som å setja fotspor. Kanskje det såleis er ei god  førebuing også. For døden.  I såfall får eg både i pose og i sekk.