Ein kamp på nye premissar

Snø har vore mangelvare hittil i vinter. Ikkje det at nedbøren har uteblitt, men han har hatt feil konsistens. Og feil farge, nett som plenen. Grøne plenar i slutten av januar venner eg meg ikkje til. Eg aksepterer det beint fram ikkje. Og ting ein ikkje aksepterer, bør ein jo gjera noko med. Men det har blitt med dette som med mykje anna som eg ikkje aksepterer. Det har blitt mykje ord, og lite handling.
Så endeleg i natt skjedde det noko. Etter tre rundar på beina i løpet av natta, med stadige glytt mellom persiennane i soveromsglaset, lava snøen ned. Før eg kom meg i buksa, høyrde eg snøplogen buldre forbi ute i gata. Nå er det ut å måke, tenkte eg. Eg visste presis kor snøskufla mi var plasert. Ho har stått klar i nokre månader like innanfor vedboda. Når kampen kjem, skal eg ikkje vasa rundt å leite etter utstyret, har eg tenkt. Kampen går på å få innkøyrsla rein for snø før naboen. Då tenkjer eg ikkje på naboen mot nord. Den slasken, han reiste til Gran Kanaria på lørdag, utan å ha brøyteberedskap i heimen. Nei, det er han mot vest eg kjempar mot. Denne nordlendingen som alltid skal syna alle at der "æ" kjem frå, kan ein dette med snøtraktering. Som ein driven bondeson frå Rogaland, har eg likevel ved einskilde høve overlista denne fiskarsonen frå Nordland. Då har eg brukt både kløkt, kraft og teknikk.

I dag ana eg uråd straks eg opna utgangsdøra. Kven er det som klipper plenen, var det første som slo meg. Men då eg såg den kvite spruten, mest som ein tornado, over tomta til naboen, skjøna eg. Svarten! Har han kjøpt seg snøfresar? Eg sette snøskufla frå meg, og pusla roleg innatt i huset. Eg ventar litt med måkinga, seier eg til kona.
Ufine middel for å nå sine mål, tenkte eg. Heng eg etter i den teknologiske utviklinga, tenkte eg og.  Kor mange hestekrefter er det i den der skal tru. Eg ville hatt ein breiare med høgare marsjfart.
Eg ser det litt an. Eg skal ta nokre observasjonar av tidsbruken og finishen hos naboen dei næraste dagane. Etter det eg såg frå min plass bak gardinet idag, tok det si tid. Eg skal, når eg er over vonbrotet, ta opp kampen mot snøfresaren med snøskufla mi.
Men først må eg til fastlegen og måle blodtrykket. Held det systoliske seg under 140 mm Hg, er eg startklar. Om ikkje, må eg finna andre løysingar.

Vinter i fjellet

Når vinterværet uteblir i låglandet, er det berre ei løysing: Reisa til fjells. Det blei ein laurdag til mandagstur i 900 m høgde. Kona, 2 barnebarn, eg og SX4-aren. På denne årstida er det å parkera ved Rv 9, pakka pulken og legga avgarde på ski 2km inn i fjellet. Når føret er godt og været lagleg, er dette ein tur for livsnytarar. Slik er det ikkje alltid. Eg mlnnest turar på denne årstida då den djupe, laussnøen rakk til rumpa på det meste. Då pulken gjekk meir under enn oppå snøen, og då transpirasjonen dehydrete meg heil ned til botnen av sjela.
Men i år har det vore spesielle værtilhøve i fjellet. I følgje Vinjebuen eg traff på turen, har det vore rare vertilhøve her dei siste vekene.  Kulde, regn og snø i ukorrelert rekkefølgje. Dette har laga ei hard skorpe på toppen. Den kan vi gå på i år. Men under skorpa er det laus puddersnø. Eg er glad ikkje hytta ligg i rasfarleg terreng. 1,30 m målte vi snødjupna til på hyttetomta, og glidelaga nedetter var mange.
I dag gjekk med tur oppover fjellet. To snart 70-åringar og to snart tenåringar. Ein ulike kamp i først til toppen tevlinga. Med litt bakglatte ski og svært flatt lys vart det vanskeleg å vinna. Og så er det dette med alderen då.
Vel heime til hytta att fekk eg kanalisert den ungdommelege energien opp på taket. Taksløysar og solcellepanel måtte lettast for eindel kg. Fantastisk god hjelp i slike ungdommar har eg erfart ennå ein gong. Og når dei eit par timar seinare svingar steikepanna og pannekakene ligg rykande og  fristande på bordet, kjenner eg meg mest som ein greve på eit mangestjerners etablissement.
I morgon er det attende til låglandet. Til grøne bakkar, våte vegar og bare hustak. Det er jo enkelt, men...