Kragebeinet. Dette beinet som overfører krafta frå armen til brystkassen, kan ryke. Spesielt er sjansen for det stor, når ein trynar på sykkel i Italia. Ein treng ikkje delta i Giro d'Italia, for å havne der. Er ein norsk, 80 år og kastar seg på ein off-roader der fanden sitter gøymd i frambremsa, er oddsene høge for litt av kvart. Og ein ting veit eg nå: Asfalten er ikkje snillare i Terracina enn på Husnes.
"Du må på sjukehuset" sa min venn, sjukepleiaren.Ho visste kva ho snakka om. Ho hadde sett skrale kroppar før.
10 min i taxi, og vi var der. Det var og 25 italienerar som satt med blodige kroppsdeler og bivrande hjerter på venterommet. Blir ein lang dag/kveld med venting, tenkte eg. Eg tok feil. Straks min nordiske, kvitbleike lekam blei observert av signorina bak glasluka, blei alle mine bekymringar gjort til skamme.Ho opna døra og inviterte meg inn. Då eg tok fram mitt europeiske helsekort og norske legitimasjon, strålte ho.
Så gjekk alt slag i slag i eit tempo som eg ikkje visste søritalienere hadde kapasitet til.
Røntgenbilder og diagnose openbarte seg prompte: Frattura dell'estremita` acromiale della clavicola destra. Altså brekt kragebein.
Ute på venterommet igjen. Ferdig. Italienerne med blødende kroppsdeler satt der framleis og venta i køen.Det må vera min sjarme, tenkte eg. Nei det var nok pengene, sa mi hjelpsomme venninne. Ho har vel rett. Men kjekt var det ikkje
