Det er nå

Svigerinna mi og hennar mann inviterte på dobbel 60-års feiring i helga. Den direkte årsaka til dette var påfølgjande hendingar på Haugalandet hausten 1951.  Dei var fødde i året etter at folk ikkje lenger blei ein og seksti. Nå skulle dei bli sekstiein år. Den nye tellemåten som kom til verda, hadde nok ein trongare fødsel enn det svigerinna mi og mannen hennar hadde. Dei to har endra seg meir på åra som er gått. Tellemåten forblei den same hos store delar av folket, iallfall hos dei på vår alder.

Den "nye" tellemåten vart ikkje eit tema i bursdagen. I slike 60-årsdagar ønskjer ein vanlegvis ikkje å tenkja så langt framover at sekstiein og sekstito kjem fram i samtalen. Slikt er følsame greier. Sjølv slit eg oftare enn før med å finna dei rette orda til dei som rundar år. I gamle dagar sa eg gratulerer med dagen til mine jamnaldringar. Den gongen var det for dei fleste ei stor måloppnåing å få lagt nye år til alderen sin. Nye dører åpna seg anten det nå var kinodører, bildører eller poldører. Seinare gjekk eg over til å seia til lukke med dagen, i den tru at det skulle vera meir skånsomt og ikkje fokusera så mykje på at middagshøgda var passert. Nå for tida er eg rådvill. Stundom seier eg til folk som nærmar seg min alder: Velkommen i krigen.

Den franske filosofen og matematikaren, Blaise Pascal, sa at: "I ein krok i hjarta ditt er du alltid 20 år". Pascal vert rekna som grunnleggaren av sannsynrekninga, og sansynlegvis hadde han rett i denne filosofiske betraktninga også. 

Men det er klart det røyner på. Når barnebarna sit på fanget mitt og spør om å få kjenna på dei rare foldene eg har i ansiktet, eller når dei kjem med jamnaldrande 4 åringar for at også dei skal få "sjå" bestefaren, krympar Pascals krok i hjarta mitt. 

Kva tid starta forfallet? tenkjer eg då. Men eg skyv tankane raskt frå meg. Og Pascalkroken svulmar opp att.

 Men eg er jo realistisk: Ein skal ikkje tulla bort tida. Det svenske ordtaket :" Gjer ikkje i morgon det du kan utsetja til i overmorgon", er ingen god leveregel lenger. Mottoet bør heller vera slik Astrid Nøklebye Heiberg sa: "Det er nå". Det ligg ei stor glede i å tenkja slik at er det noko eg vil, så gjer eg det nå. Som gamle Kong Olav sa til skipskapteinen sin på kongeskipet då han hevda at de alle hadde god tid på ein av seilasane: "Jeg er en gammel mann. Jeg har derfor ikke god tid". 

Difor kjære jamnaldringar: Nå gjeld det å gassa på.

Slektsstemne

Eg er av gammal bondeætt. Det er vel dei fleste. Eg likar meg best med støvlane på. Eg er usikker på om dei fleste gjer det. Men eg og Drillo har det iallfall sånn. Eg kommuniserer lettast når eg treff andre som og er  i støvlane. Det gir samkjensle og jamvekt å møtast i støvlar.

Verre vert det når ein skal møtast på slektstemne. Og når kleskoden ikkje er gitt i invitasjonen, vert ein usikker. Er det mørk dress og lakksko som gjeld, eller vert det olabukse med cowboystøvlar? Det var ein brokut og fargerik samling folk som møtte fram. Mange var plaga av stramme skjortekragar og bukser med korte livvidder. "Eg måtte på by'n i føremiddag å kjøpa meg eit nummer større i dress", sa ein. "Eg fekk kona til å sy ut linninga i går kveld", sa ein annan. Sjølv gjekk eg ut i bilen og kasta slipset. Eg skjøna det var bom, etter at eg helsa på "afrikaneren" i kjortel med påfuglfargar.
Så skulle ættebilete skapast. Fotografen er komen, alle må ut. Å plassera opp mot eit par hundre udisiplinerte bønder i enga under lauvtrærne, krev sin mann. Eg er usikker på om forgrafen hadde ressurser til slikt. Han gav vel meir eller mindre opp, og gjekk i staden i gang med å fella buskar og greiner på store trær for å skaffa nok vid vinkel. Fotografen var ein modig mann med høg sjølvkjensle, iallfall før han møtte Sandvik-flokken.
Seks ættledd etter mine besteforeldre var samla. Fem generasjonar i levande live. Ikkje alle kunne gå, men alle kunne eta. Køane framføre koldbordet var lange og livlege. Maten var knakande god, og kakene ligg ennå i tarmen og rullar. Eg har vore småetande i eit par dagar, etter dette. Heilt slått ned i støvlane.
Nå er festen over. Ei gild stund med mykje framandt folk. Eg la meg lågt i terrenget. Det gjeld å ikkje dumma seg ut ved å visa si vankunne i slektleg samanheng. Eg gjekk meg surr allereide blandt syskenbarna. Dei var blitt så sørgjeleg gamle. Svære magar, vonde knær. Ømme hofter og lite syn. Skjønar ikkje heilt kva dei har drive med, men eg har ein mistanke om at hadde eg treft dei med støvlane på, ville dei sett betre ut.

Men koordinatane røper eg ikkje.

Det er rart dette med molter, alle skal ha dei men berre få syns dei smakar særleg. Eg traff nokre eldre kvinner på toppane her idag. Dei oia seg, ikkje avdi dei var hofteskada og krokrygga, for det var dei, men dei klaga seg avdi dei ikkje fann molter. Kva brukar dokke moltene til?, ville eg vita. Jo det var til julekvelden då. Anna kunne dei ikkje kome på. Veit du kor me finn dei iår, ville dei vita. Nei iår trur eg ikkje det er så mykje, sa eg. Eg meiner at slike spørsmål er det uhøvisk å stilla. Gamle damer tillet seg jammen mykje. Dei burde vita at gamle menn ikkje deler koordinatar med kven som helst.
Sjølv plukka eg ikkje molter. Ikkje andre bær heller for den saks skuld. Det har noko med med tolmod å gjera. Plukkinga tek kona og barnebarnet seg av. Men eg held oppsikt med dei, og kjenner koordinatane deira. Og så står eg klar med vekta når eg har fått sula dei inn att.
Idag vog eg fangsten til 7 kg. Men kor dei fant dei? Tja ...

Published with Blogger-droid v1.7.4

Regn med teknologi

Det er ei sommarveke som er til endes. Ei veke der temperaturane har nærma seg januartemperaturane på Gran Kanaria. Eg har sprada rundt i dei same korte kleda som eg pleier ha i kofferten når eg dreg sørover. Bassengetvatnet i hagen har halde 25 grader, og vaffelhjertene på terrassen har vore ennå varmare. Det er nett som om mitt eige hjarta og heitnar litt på slike dagar. Eg grip meg i å nynna min eigen deLillos versjon:
Å ligge på ei solseng og berre vera til
Og kjenne sola varme i ei luft som er så mild
Det er kva eg kallar ein smak
Av sommar
Å vite at eg ikkje har behov for nokon ting
Nei berre kjenne gleda for alt som er omkring
Det er kva eg kallar ein smak
Av sommar
Men alt tek slutt. Veka endar som kjent med sundagen, og det ser ut som om sommaren gjer det same. I dag er solsenga samanslått og tek opp plass i kjellarboda. Bassenget er dekka til, luftatemperaturen er 15 grader og  luftråma er 100%. Det regnar med andre ord. 
Eg fyllar dagen med datatekologi. Henta ein ny reise-pc på posten i går. Den kan du sjå ved å klikka her. Eg skal bruka han mest utanlands og på hytta. Han er hendig og svært berbar. Ikkje nokon sprinter akkurat, men eg har det ikkje så travelt. På nettsurfing er han rask nok, men ved nedlastingar og oppgraderingar går tida.
Å sitja i godstolen og installera programvare og applikajonar på nye pc-ar,  kjem nesten på linje med å ligga på solseng i sola. Det trengs tolmod, og stundom vert eg varm. Det er ikkje alltid då at eg: "berre kjenne gleda for alt som er omkring". Stundom bannar eg og er arg både på Samsung, El-kjøp, kona og meg sjølv. Men nokre andre ganger, eller nokre ganger som Odd Børretzen seier, er det heilt all right. Særleg om sommaren når det er vått ute og skorpe på leverposteien.
Så nå er jobben gjort, og eg skriv mitt første blogginnlegg på den nye Samsungen. Og ute regnar det...