Ein kinesisk rundtur.

Eg har aldri vore i Kina. Ikkje ennå. Men neste veke, då er eg der. Billettar og visum låg i postkassa i går. I dag ligg dei i reiseveska mi. Kofferten er ennå tom. Det skal han vist vera under austoverferda, seier kona. Han skal fyllast i Kina. Heilt sidan denne turen var i boks, har det vore uråd å få kjøpa seg nye korkje sokkar eller unikkar. Du skal jo snart til Kina, blir det sagt.
Om pakkinga blir enkel, så har eg budd meg godt på andre felt. Kroppen er vaksinert mot influensa og magesjuke. Sovetablettane som skal verna kroppen min mot 7 timar tidsforskuving, ligg i medisinveska. Så når melatonin-nivået i lekamen er på lågmål, skal eg likevel få meg ein lur. Eg skal lura dette "mørke-hormonet". Eg skal lura det i Beijing.

Kinaturen er ein rundtur. Me reiser til Beijing med Finnair og blir der i 3 dagar. Så går turen med nattog vidare til Xian og etter 2 dagar, dreg me vidagre til Shanghai. Den fjerde dagen der set me oss på flyet og returnerer. Me reiser i gruppe, og eg har nett nå inga peiling på kva slag folk me skal vera rævdiltarar til. Heller ikkje kven som skal henga i ræva på oss. Eg undrast kven som har høve til å setja seg på fly og dra avgarde på denne tida av året. Er det berre pensjonistar, skal tru? Eller er det slike spreke ungdommar som heile tida skal tilby hjelp til oss litt opp i åra. Det kan vera plagsomt og eg vert frustrert av slikt.
Ein slik velmeinar opplevde eg på Haukeliseter sist fredag. Eg skulle kosa meg med rømmegraut, og stod nett å ausa sukker over herligdomen. Då høyrde eg ei stemme bak meg som sa: Skal eg hjelpe deg? Eg prøvde å ignorera førespurdnaden, men nei. Han stod på denne samaritanen. Kvifor det?, ville eg vita. Det ser vanskeleg ut, meinte han. Eg svara ikkje. Alle kan bli stive når dei blir eldre, meinte han. Javel, sa eg. Men eg tenkte: fy flate eller    对不起 som min kinesiske twitter- ven ville sagt. Dette var meir forsmedleg enn då folk reiste seg for meg på bussen i Berlin. Tenke seg...
I Beijing vil det gå greiare, trur eg. Tåka som eg les om i aftenposten idag, vil hjelpa meg. Når flygarane ikkje eingong ser flyplassen, er det vel ingen samaritan som ser vetle meg. Eg får gå i fred på Den Himmelske Freds Plass. Eg kan menga meg blandt dei andre 20% av jordbuarane. Berre eg ikkje går meg vill då...
   

Snøgrense: 800 meter

Idag fekk eg snø under piggdekka. Og ikkje berre der. Heilt opptil bunnpanna og eksosrøyret strauk snøen. Og oppi skoa mine. Kona reiste heim med Haukeliekspressen. Ho ville ikkje ha vinter nå. Eg blir verande i 900 meters høgde, iallfall til i morgon. Ventar på vareleveranse som aldri kjem.

Ingen andre nyt hyttelivet her i feltet nå. Ikkje ein gong månen er å sjå. Det er berre meg. Rett nok høyrde eg ein snekker på ei hytte. Men kva han sa, skjøna eg ikkje. Anten var han polakk eller så var han Vinjebu. Det er dei språka eg slit mest med her oppe.

Eg kan ikkje sjå om det er ring rundt månen i kveld. Men hadde det ikkje vore nymåne, er eg viss på at ringen hadde vist. Difor må eg støtta meg til yr.no for å sjekka vermeldinga for morgendagen. Men eg ser med eit halvt auge, berre ved å glytta ut hyttevindauga, at dei mm nedbør som yr har meldt for i dag er jysligt tjukke mm. Eller kanskje det er slik at 1mm regn ikkje er like tjukt som 1mm snø.

Eg går til køys nå. Det er tidleg for ein vaksen mann, men i 900 meters høgde vert ein snarare trøtt enn ved havnivå. For å innhalera like mykje oksygen per døger her, må ein anda hyppigare. Det krev energi. Og så er det viktig å innta meir veske her enn i låglandet. Det krev sin mann. Så difor gir eg meg nå, og drøymer om at snøgrensa berre ligg 100 m ned i bakken. 

Med piggdekk og breiband.

Eg har piggdekka på. Heilt unødvendig. Men vegstellet og Magnhild Meltveit Kleppa sa eg måtte det, om eg skulle til fjells.  Og det var dit eg skulle. Eller hit, rettare sagt. Og så skulle eg til Kristiansand med bil. Tur/ retur på ein dag. Mykje kan skje på glatte vegear i Setesdalen. Men ingenting skjedde,kanskje fordi vegane ikkje var glatte. Eg handla bensin og raudvin i Evje. Eg vil ha av den gode sorten, sa eg. Den med mange tanniner i, sa eg til ho som baud seg fram på Polet. Me ska sjå på hylle-etiketten, sa ho. Hadde tydlegvis ikkje fått smaka på alt. Men ho på bensinstasjonen derimot, hadde full oversikt. Skal du ha kvittering?  spurde ho etter eg hadde drege kortet. Vel, er det papir på toalettet?, spurde eg. Joda, sa ho. Då treng eg ikkje kvitteringen, sa eg. På Evje likar dei ikkje tull.

Me feirar bursdag idag. Mykje sol og noko attåt på hytteterrassen. Kona satt nede, mens eg stod i stigen og putla med panelane mine. Ei heil stund putla eg. Heilt til akevitten haldt meg på bakkeplanet. Etter det blei det ikkje meir putling. Då vart det meir fart på sakene. Hausten strøymde på, så eg knapt fekk anda.
Det er seinhaustes nå, særleg på fjellet. Alle blad er borte, både dei på bjørkene og dei i aviskorga. Eg treng ikkje blad lenger, nå har eg breiband. På Pc, Nettbrett eller Androidtelefon surfar eg med ICE breiband. Nokre smartingar kjøpte det gamle NMT 450 mobilnettet, det me brukte på 90-talet, før GSM kom og tok over. Dei bygde det ut til eit veldekkande internettband. Breiband med 12V på hytta,  funkar framifrå. Men om blogginnlegga blir betre av det, er ikkje opp til meg å vurdera. Det har vel aldri vore teknologien som har vore bremseklossen hos meg.
Når eg returnerer til heimen, plasserer eg ICE-ruteren i hattehylla på Suzukien, kona bak rattet og Samsungen i fanget. Då har eg full kontrol - nesten.

Dårleg sikt i byger.

Hausten er tida for å hausta. Iallfall for dei som har sådd. Iallfall for nokre av dei. For nokre andre har naturen sjølv ordna opp, anten ved hjelp av brunsnegl eller vatn. Hos meg har kampen mot førstnemnde vore så stabil og effektiv, at opptil fleire eksemplar av både grønsaker og blomar har overlevd. Vatnet har det vore vanskelegare å kjempa mot. Det sildrar og renn, eller rettare sagt: det pøsar ned.
I går var det opplett. Den einaste dagen som yr.no har framskaffa på lange tider. Ikkje berre opplett, men høg himmel, klar luft og flotte fargar.  Då er det dagen for å dra på støvlane, gå ut og krøka ryggen.  Sommarblomar skal raserast, knollar og andre temperaturkjenslege planterøter skal opp og inn.
Eg gjer røtene reine, legg dei i isoporkassar i eit vintervarmt rom og seir: "Ser dokke att i mai". Eg så dei gledde seg til det. I dag står urnene tomme bak garasjen, og rabattane skrik mot meg som opne sår i ein hage der plenen ennå er grøn. Men i dag er eg glad for det eg gjorde i går. I dag får dei tomme urnene vaska seg.
 Krinslaupet. Denne evige reisa som eg er med på. Frå vogge til grav. Nye årstider skuvar gamle vekk. Hausten fjernar sommaren. Kvart år. Mørket kjem før dagsrevyen. Det er innever. Tid for å minnast sommaren med raud vin og kvite dukar. Tid for å kveikja stearin, og sløkkja sparelyspæra som skin så irriterande med sitt kalde kvitlys. Prøva på alleslags vis å skapa hyggje og glede inne, for ute i drittver hatar eg å vera. Eg blir sjuk av slikt.
Men eg har sterk tru på at sola framleis skin ein stad, også idag. Og eg veit at både SAS og Norwegian kan ta meg dit på eit nu. Det er berre å stansa avisa og få Posten til å halde rekningane attende. Så kan eg flyga. Det får meg til å sjå lyst på livet, sjølv på ein regnfull sundag med kuling frå søraust og dårleg sikt i bygene.

Ein far og ein fagmann

Om været i helga hadde kome ein månad seinare, kunne eg ha kalla helga for indian summer. For 20 varmegrader i 900 moh er spesielt. Men eg får kalla det husmannsommar, dette seine godveret som Vårherre stundom sende husmannen, slik at han kunne ta seg av sitt eige innhaustingsarbeid.
Mitt gjeremål på fjellet var rett nok ikkje å hauste inn noko, snarare det stikk motsette: Å sette ut.
Eg drog til fjells med bilen fullpakka. Der var levegg i herda glas, solfangar panel (som ikkje må forvekslast med solcellepanel) ,og trådlaust modem drive av solcellestraum. Eg hadde lagt opp til eit ambisiøst monteringsarbeid, og sveitta ikkje rett lite, både på grunn av dei 20 plussgradene, men og på grunn av den snikande kjensla av at eg ikkje skulle meistra oppgåvene. Prestasjonsangst og manglande kompetanse.
Eg kunne reist tomhendt til fjells.  Gått tur i sola og kamuflasjekledd meg for ikkje å øydelegge for jegerane. Men nei, det vart ikkje opplegget denne gongen. Og vissa om at ekspertisen budde på Karmøy og var på veg til fjells om eit par dagar, var god å ha i hovudet. Fagfolk er fagfolk, sa normannen som kom ut frå eit smau på Reperbanen. Utan samanlikning forøvrig, seier eg meg heilt samd. Når eldste sonen svingte inn på hyttetunet med berbart sveiseapparat, vinkelsliparar og eit lekkert utval av borar og beslag i bagasjen, skjøna eg at jobben kom til å bli utført på ein kvalitetsikker måte.
Og det blei han. Sjølv vil eg påstå å ha vore ein handy man i mange år, men når fagfolk er i arbeid vert eg alltid fasinert. Då  vert eg observatør og handlangar, meir berre far enn arbeidskar. Men litt av æra tek eg.  Eg tok jo del i produksjonsprosessen den gongen guten vart skrudd saman.