Ei reise til Vietnam

Det var kona som ville det. Ho har sikla etter Vietnamtur dei siste 10 åra. I år blei den endeleg realisert.
Turen vart planlagt heime i Norge, som eit haleheng på vinteropphaldet vårt i Hua Hin,  Thailand.  Vi ville ikkje melde oss på ein organisert gruppetur. Vi ville det skulle være ei reise der med sjølve bestemte både lengd, innhold, reisemåte og hotell. Å følgje etter ein guide i dagevis, med lite tid til personlege avvik, er noko vi har gått lei av så ofte. Vi ville velge utfluktene sjølve , når vi var der og då. Vi ville være frie til å slentre gatelangs, og prøve å få kontakt med lokale folk, eller tillate oss ein vietnamesisk øl på eit fortau, når tørsten krevde det. Og slik blei det.
Tidsramma var trang. Vi la opp til ei vekes avstikkar frå Bangkok til Vietnam.  På den tida ville vi sjå dei to viktigaste byane i landet, Ho Chi Minh byen og Hanoi. Me tinga flyreise med Vietnam Airlines, ein rundtur som altså starta og enda i Bangkok. Vi ville først til Ho Chi Minh byen, for så å få Hanoi seinast råd i mars. For nord i Hanoi kan det vera kaldt på denne årstida.
Vietnam airlines er ikkje noko billegselskap, slik vi kjenner slike i Europa. Her vert servert gode måltider, uansett kor kort turen er. Selskapet er statseigd, med hovedbase i Hanoi.  Vår rundtur, som altså var på tre flyreiser, kosta kr 2250 for oss to tilsaman. Eg synes det er ein grei pris. Flyturen Bangkok - HCMC tok 1 time og 10 min, HCMC - Hanoi 2 timar og omtrent det same på strekket Hanoi - Bangkok.
Flyplassane i Vietnam var ryddige, reine og til å finne fram på.

Sjølv folk i  min høge alder vil lett kunne orientere seg i korridorar og "gatar". Og når ein blir henta av hotellet sin sjåfør med plakat i handa, var dette inga utfordring i det heile. 
I HCMC ligg flyplassen berre 7 km frå sentrum , men i Hanoi vart det lenger køyring, rundt 30 km.
Turen frå flyplassen til vårt hotell i HCMC gjekk i ein stim av mopedar. Ei sjokkarta oppleving når ein ikkje har vore i Vietnam før. Vi som kom rett frå 2 mnd. opphald i Hua Hin, Thailand, trudde vi hadde vent oss til mange tohjulingar i gatebilete.  Vi hadde ikkje det.

Trafikken såg kaotisk ut, eg klarte aldri å gjennomskua kva normer som galdt i trafikken. Men trafikken flaut jo på eit vis. Mi første kryssing av gate i byen var ei nervepåkjenning. Eg og kona stussa såpass lenge ved fortaukanten,  at ein vietnamesar kom og følge oss over. Han gjekk rett ut i trafikken, bestemt og utan nøling. "They are not supposed to run you down", sa han. Og det resulterte i ei slags oppdemming, slik Moses laga i Rødehavet. Dei var hjelpsomme folk desse buddhistane. Eg fekk høyre seinere at den vietnamesiske buddhismen,  Mahayana retninga,  har ein filosofi som seier at å hjelpe andre gir ei form for syndstilgjeving, og auka såleis sjansane for å oppnå Nirvana. Kanskje det var slike folk som stod på gatehjørnet. Penger tok dei ikkje imot. Ikkje rundstjal dei meg heller.
I Ho Chi Minh byen budde me på Silverland Central Hotel&Spa. 

Ein framifrå plass å bu med gode, reine rom og ein god restaurant.  Frukosten framsto med buffet av både europeiske og asiatiske retter, og kokkar som laga varmrettar etter ynskje. I resepsjonen var det mykje hjelp og råd å få om det meste. Her melde me oss på utflukter til stader me ønskte å oppsøke. Dei vietnamesiske guidane snakka brukbart engelsk, og hadde ofte svært ulike livssyn.  Me opplevde katolske kapitalistar ein gong (HCMC)  og buddhistiske kommunistar ein annan gong (Hanoi).  Så landet si nære historie hadde sett sine spor i menneska. Vietnamkrigen som dei kalla Amerikakrigen, er jo ikkje langt unna.
HCMC var ein travel by. Eg fekk inntrykk av at landet ikkje har brukt så mykje av ressursane sine her i sør, som dei burde. Dette er jo landets største by, men stadvis kunne den virka både skitten, sliten og til nedfalls.
Me reiste nordover til Hanoi og opplevde eit temperaturfall frå 34 grader i HCMC til 24 i Hanoi. Turen frå flyplassen inn til sentrum gjekk på gode fleirfelts motorvegar med beskjeden trafikk. Hanoi er hovedstaden i Vietnam,  og her synes det å ha blitt lagt ned meir resursar for å få byen til å framstå oppgradert og moderne. Ei rar oppleving å sjå alle vietnameserane med spisse hatter, som planta ris i oversvømde risåkrar,  mens vi susa forbi på motorvegen gjennom rismarkene.
Eg opplevde Hanoi som ein vakker by. Våre hotell var bygd i fransk

kolonistil og kalla Pearl Hotel Hanoi. Det var pompøst og vakkert.  Spora etter den franske kolonitida var tydlege i bygningsmassen,  og folket var stolte av byen sin. Dei var og stolte av å ha nedkjempa 3 av verdas største krigsmakter gjennom tidene: Kina, Frankrike og USA. Dei var stolte over fridom sin og over den nedfrosne presidenten sin, som me besøkte i Ho Chi Minh mausoleet.

Eg opplevde at folket møtte oss med eit gjestfritt og opent sinn. Når eg tenkjer på kor kort tid som er gått sidan Vietnamkrigen, skulle ein tru at vi vestens folk kunne møte skepsis og kanskje hat frå mannen i gata. Men det gjorde vi ikkje. Og dei sa at slik var det ikkje.

Dei ville ikkje bere på hatet lenger, sjølv ikkje mot amerikanarane, sa dei.
Det var kona mi som ville til Vietnam.  Nå veit eg kva eg hadde gått glipp av om eg ikkje hadde vore med på det. Vietnam var verd eit besøk.