Hektisk

Ein dag før avreise til Thailand. Alt er i kofferten, også brylkremen. Ingen opplegg for stress siste dagen. Nå skulle det berre vera å slappa av, og samla krefter til reisa.

Og så skjer det altså. Kona til lækjaren, og vidare rett på sjukehuset. Ho kunne velgja mellom ambulansebåt eller eigen bil med meg som sjåfør. Ho velgjer meg.

Ho tek det med fatning. Har hatt vondtar som er vanskelege å finna ut av. Det skal sjekkast av hjertespesialistar og anna folk på Stord. Ho vil ikkje reisa med denne uvissa.

Eg kavar nok mest. Er både nervøs og fortvila.

Eg køyrer heim att. Ho får seg ei seng på sjukehuset. Uvisst kor lang tid prøvane vil ta. Kanskje kjem ho heim i kveld, eller så møter ho meg på båten til Bergen i morgon. Ja om ho får løyve til å reisa då.

Eg prøver å halde humøret oppe. Det går sikkert bra, sa ho. Men ho kan ikkje vite, tenkjer eg, og virrar rundt i huset. Må få tida til å gå. Køyrer og vaskar bilen på Statoil. Sett meg inni, og børstane hamrar mot bilglasa. Eg kjenner klausen tar meg, og er nær ved å hoppa ut i overrislingspruten. Men børstane ser så truande ut, at eg ombestemmer meg.

Så ringjer telefonen. Mange prøvar er tekne og alle ser fine ut. Sjukehuspersonalet står på. Dei veit ho skal til Thailand. Prioriterer henne, føler ho. Skal ta nokre prøvar til ikveld, men det lovar bra.

Eg går ikkje langt frå mobilen. Ventar. Ventar på fleire gode meldingar. Om ho kjem heim ikveld, skal eg henta henne på kaien med nyvaska bil, og med smil om munn.

Så sit me på flyet i morgon - vonar eg.

Ønsk oss god tur.