Slaraffenliv i leigebil.

Nå er det andre boller. Forden er komen på plass. Den skal me meska  oss med ei tid framover. Me hadde jo ikkje tenkt å slita oss heilt ut her i Kanariland. Det blei rett nok ein slitsam tur å få bilen på plass. 120 trapper ned, så slalåm mellom timeshareseljarane som absolutt skal vita kor eg kjem frå,  og så 450 trapper opp i slalåm mellom amøbeliknande trappegåarar med god tid, for å henta han på Senter Europa. Den sola som forfølgde meg på turen i føremiddag, og  tidsklemma klokka gav meg, førde i kombinasjon med trappene til eit transpirasjonsanfall som eg ikkje har hatt maken til sidan eg var nær ved å koma forseinka til bror min sin grillkveld, Hua Hin, Thailand 2010.
Når leigepapira skulle signerast, draup svetten på papira som om eg skulle stått  utandørs på Husnes i haustregnet og signert. It's due to the stairs, unnskylde eg meg med til utleigaren. Yes, you really need a  car, sa han og smilde empatisk.
Me køyrde ein tur til Playa de Ingles. Må jo bruka denne bilen, tenkte eg. Der var været berre halvvegs av det me er vane med her. Og lunchen dei serverte der var utan pils. Er det meining i slikt? Men dei kvitløkgratinerte rekene var herlege. Osen står ut strupa så sterkt, at hadde eg blitt stoppa av politziaen i blåsekontroll, er eg viss på at det ville gitt utslag og enda med køyreforbod.
I dag har svigerinna med følgje på 3 landa. Dei bur i Maspalomas. Dei første rapportane derfrå fortel om frostskader og hakkande tenner. Slik er det når ein kjem frå eit ullkledd og skjerma tilvære framføre peisen i Byåsen, og i uvørskap kastar av seg både ullbole og spøtasokkar. Slikt vert det fort appelsinhud av.