Yrkesutdanning og levekår

Eg var der i dag. På den "ekstreme bartenderskulen" i Puerto Rico. Tenkte meg inn der for å sensurera litevetta. Finna ut om fagprestasjonane stod til haud eller laud. Men skulen var stengd. Her i byen er ikkje formell fagkunnskap etterspurd. Om ein kan hoia eit par ord på skandinavisk og setta ein paraply i eit drinkglas, er 70% av turistane nøgde. Eg gjekk på engelsk pub. Der serverte dei pint of bitter og fotball på flatskjerm. How are you, sa dei og. Søren, tenkte eg. Kan ikkje spanjolane få ha arbeidsplassane sine for seg sjølve. Kvifor kjem desse anglosaksane hit? Taxisjåføren som frakta meg heim, var innfødd. Han var hyggeleg, og snakka så godt han kunne på sitt turistspråk. Ein ekte autodidakt, det var klart. Men me kommuniserte. Pensjonist, sa eg. Oh, can you live of that? sa han. When I pensjonist, I get 700 euro pr month. Stakkars deg, sa eg og rauste med dringsen. Eg kom til leiligheten samstundes med reingjeringsdamene. Dei såg trøtte ut idag. Mange rom, mykje skit. Dei fekk aldri utdanning desse kvinnene. Gymnas og høgskule blei ikkje deira greie. Dei tener lite og svettar mykje. Dagane på jobb er lange, og timane heime hos mann og barn er få. Men dei smiler turistsmilet sitt. Ikkje eit ord engelsk kan dei. Men når kona mi set seg ned med spøtet sitt, klarde dei ikkje å dy seg. Quesque? spør dei. Og då er det genuin interesse. Ein vinn innsyn og får perspektiv på livet her i euroland.

Published with Blogger-droid v1.6.6