Ein fuktig start.

Los Veleros tyder visstnok seilbåt. Men det er og namnet på bustaden min ei tid framover. Her skal eg segla med britar og skandinavar i dust og dawn, som naboen seier.
Reisa tok 5 timar frå Flesland. Me hadde følgje av våre næraste heimenaboar. Det var eit rart slumpetreff. Ennå rarare var det at pensjonistparet i nabosetene på flyet kalla seg Svanhild og Gunnar. Dei var frå Voss og han var pensjonert lærar. Eg måtte konsentrera meg for å få med meg rett Svanhild av flyet. Men då eg sat i hotelldrosjen, var alt under kontroll.
Eg vakna til regn i dag. Det er sundag og lysten til å stella til frukost var på eit lågmål. Utan brød i huset, blei difor vegen kort til næraste english breakfast, og den skal eg seia satt.
Med paraply under armen gjekk me oss ein "sjå oss litt rundt tur". Og den bagasjen vart diverre ikkje til fånyttes. Taxiane hadde ein god dag idag.
Men nå er eg attende på terrassen. Der knipsa eg utsiktsbiletet. Me er nøgde med utsikten, og håpar óg at talet på soltimar vil ekspandera. Men førebels har eg ikkje sløst med solkremen.
Eg er likevel optimist, ein bleik optimist.