Fram paa Vetteren stundom han tenkte

Giv eg var i eit varmare Land, skreiv Ivar Aasen på 1860-talet. Sud um Havet han stundom laut skrida, skreiv han og. Eg er usikker på kor det var dette "Sud om Havet", men eg trur ikkje det var til Gran Kanaria. For på Ivars si tid reiste ein ikkje med fly. På den tida var dampskipa nett blitt ein moderne reisemåte, og dei rakk nok ikkje dit med dei før Vetteren forlengs var over og vårsola igjen blenkte i bakkane heime. Og då ville jo ingen ut å reisa, meinte Ivar.

Ivar Aasen var ein klok mann, men nokon utanlandsfarar var han ikkje. Så diktet "Nordmannen" uttrykkjer jo ikkje akkurat gleda ved å reisa til syden på vinterstid. Skal ein finna inspirasjon til slike eksotiske reiser, må ein gå til andre norske diktarar. 

Ein annan måte å la seg inspirera til å reisa til varmare land, er å opna e-postkassa. Der vert ein invitert til alle verdshjørner for ein slikk og ein ingenting. I vinter var det Norwegian som fekk tilslaget frå meg. Dette flyselskapet som er eigd av denne nesten plagsamt glisande Bjørn Kjos, og som eg har boikotta i 5 år, skal forflytta kroppen min i 850 km/t ut av landet. Det var noko med service og bistand som gjorde at eg sette foten ned den gongen. Men ettersom dei fleste flyselskap etter kvart er blitt slike lågprisoperatørar, så er alle av same ulla nå. Dessutan har det ikkje råka Kjosen i særleg grad at eg valde han vekk. Så eg har gitt opp den boikotten.

Til helga set eg meg i flyet på BGO, og rikkar meg ikkje før er på LPA. Der er det lutter sol og glede, vil eg tru.