Mosjon med meining.

Vinterens første snø kom i natt. Ikkje store mengder, men nok til at det irriterte meg i dag tidleg, når frosten beit tak i den våte snøen og klaka han til eit hardt glasurlag i innkøyringa. Det kan koma meir, tenkte eg. Då er det utrivleg med slikt i botnen.
Snø i innkøyringa er det berre eg som ser på som ei utfordring. Korkje firhjultrekkaren, kona eller naboen lar seg merkje med slikt. Dei let humla suse, og skrevar seg til og frå huset i den tru at slikt høyrer vinteren til. Det er ei feiloppfatning av verkelegheita. Hadde Vår Herre meint det slik, hadde han ikkje gjennom Fiskars stilt til rådvelde eit breitt sortiment  snøskuffer med aluminiumsskaft og ergonomisk grep.
Eg har utstyret i orden, men manglar mosjon. Nett som på 1990-talet. Då kasta eg meg på joggebølgja, og halsa rundt i den såkalla Kvinnherad-karusellen på jagt etter betre puls og meir svette. Eg skulle trena meg opp og få ein sunn kropp i ein sunn lekam. Utbytte var magert. Det likna litt på aksjeutbytte mitt på den tida. Mykje investering, lite avkastning. Den einaste eg hadde bak meg i mål var redaktøren for lokalavisa. Ei heller skrinn måloppnåing og lite å vera stolt av.
Då er det heilt annleis med den mosjonen eg får ved snørydding i innkøyrselen. Der ligg eg i teten frå start til mål. Transpirasjonen er fullt på høgde med den eg hadde i Kvinnherad-karusellen, og eg kjem sliten men glad i mål. Dette kallar eg meiningfyll mosjon for musklane,og estetisk nyting for resten av kroppen .
Let it snow, let it snow.