Eg har fått juleferie

I går var det avslutning før jul på den gamle arbeidsplassen min. Eg har delteke på dei fleste slike avslutningar sidan 1974. Då eg lot meg pensjonera for tre og eit halvt år sidan, var eg fast i tru og overtyding på at slikt skulle eg halda meg vekke frå deretter. Det var ein avslutta epoke i livet mitt. Eg ønskte ikkje å setja meg til framsyning ved pensjonistbordet. Dette rollebyte frå å vera yrkesaktivist til å bli  pensjonistpassivist og likevel delta på  slike seremoniar, virka kontradiktorisk og sjølvmotseiande. Kva hadde eg å avslutta nå som heile livet jo vart eit samanhengande tilvære av sommarferiar, juleferiar og påskeferiar. Då alle kalenderdagar vart raude.
Eg fekk invitasjon til deltaking i år og. Så igår møtte eg fram. Eg har jo vikariert ei veke og to kvart år sidan eg gjekk av, som det heiter. Det vart den offisielle grunngjevinga som eg nyttar om folk vil vita kvifor eg har endra haldning til det å menga meg med dei yrkesaktive.
Men eg nyttar ikkje denne forklaringa for å overtala meg sjølv. Eg finn beint fram glede i å møta tidlegare kollegaer anten dei då var vener, fiendar, meiningsfeller eller kverulantar. Eg får nyfika mi stetta på så mange slags vis. Det er greitt å halda seg oppdatert om pensjonistane sitt tilhøve til NAV og til eigen prostata. Eg syns det er spennande å observera endringar i psykososiale relasjonar, og å leita etter teikn på individuelle identitetskriser.  Åra på arbeidsplassen har visst sett spor, ikkje berre hos meg.