Adventskalenderen min.

I dag, den 1. desember, ber eg adventskalenderen min ned frå loftet. Eg fekk han til bursdagen i november 2008. Den er laga av dorullar, og bak produksjonen står fleire av barnebarna mine. Det er den delen av dorullen som er att når alt papiret er oppbrukt, som er råmaterialet. Den harde, brune rullen som eg stundom fortvila prøver å flengja frå kvarandre i trengjande stunder når det kvite, mjuke papiret er oppbrukt og nye rullar ikkje er å oppdriva.
Desse dorullane er nå vakkert kledde med farga papir, og fylte med snop og med papirlappar som ofte har overraskande meldingar. Gi mormor ein klem, kan det stå. I dag kjem vi på kaffibesøk, kan det stå på andre. På slike dagar er den tilhøyrande dorullen rikeleg påfylt med sjokoladebitar. I åra som har gått etter produksjonsåret i 2008, har eg teke vare på denne gåva etter at adventtida er over og snopet og beskjedane er ekspedert. Kvart år er difor påfyll til denne adventskalenderen blitt ein fast del av bursdagspresangane mine i november.
Adventskalenderen er ein gammal tysk skikk frå tidleg 1900-talet. Eg hugsar den gamle typen kalender der det var luker, ei for kvar dag. Bak lukene var det fromme bilde med motiv frå bibelhistoria. For oss som var barn på 1950-talet, var slike adventskalenderar spennande og nervepirrande opplevingar. Me prøvde ofte å få opna ei luke utanom tur. Det var ikkje enkelt å få til, for foreldra var nøye på at reglane vart følgde. Å klara opne ei luke utan å rive lokket sund, var ikkje enkelt. Perforeringsteknikken under produksjonen var svært primitiv på 50-talet. Og så var det dette med å klara skjule at ein hadde tjuvkikka i den luka som det stod 24 på lenge før tida. Ofte vart det lagt stor kløkt for dagen for å klara avsløre syndaren.
I våre dagar er det ikkje bibelhistoria som openbarar seg i adventskalenderane, korkje i dei ein kan kjøpa til hunden sin eller dei elektroniske som e-postkassa er full av for tida. Eitkvart reiseselskap med respekt for seg sjølv, og utallege butikkkjedar freistar med det dei kallar julekalender med flotte premiar. For meg vert dette ikkje berre i overkant, men langt utanfor interesseområdet.
Eg kosar meg med dorull-kalenderen. Den er meir enn god nok for meg. Eigentleg litt i overkant den og, når eg tenkjer på karbohydratane. Men klemmen til mormor skal eg nok manna meg opp til å gi.