Ein amerikanar i garasjen

Eg har ein amerikanar i garasjen. Ikkje ein firhjuling. Dei lagar knapt nok slikt i Amerika lenger. Detroit, som eg vitja i 1969, ligg med brukken rygg. Denne  kongen i bilverda, har abdisert. Samlebandarbeidarane sit svoltne att, og Henry Ford snur seg i grava.
Min amerikanar er av eit anna slag. Fornybar, resirkulerbar og justerbar. Ei fjelledelgran. Førebels ligg ho innpakka i plastikknett og er korkje grøn eller glitrande. Fjelledelgrana har forvilla seg frå Rocky Mountain til Haugavegen. Nålene er så  blågrøne at ein skulle tru dei er smitta av kapitalistiske haldningar frå junaiten. Stamma er så tjukk at eg lurer på om treet kanskje høver betre som ved i omnen på ein dag som denne, då temperaturen ute ligg på minus 10 og vedlageret i boda forvitrar. Men det får gjera jobben som julepyntbærar og rotasjonsmidtpunkt for oss i kappgangen rundt ein einerberbusk først. "Så går vi rundt om ei fjelledelgran ..." vert det vel i år.
Juletreseljaren er ein driven kramkar. I år stod han i kuling frå aust mens temperaturen låg rundt 5 minusar. Folk bestemte seg fort for kva dei skulle ha. Ja den er perfekt , sa kona. Ho orka ikkje å dryga utvalsprosessen slik ho plar gjera når me handlar tre. Og vips så stod eg med ei fjelledelgran i neven og ei tom pengebok i baklomma. Dei har sine knep desse juletreseljarane. Men det visste eg jo. Yngste bror min lever Herrens glade dagar eit par månader rundt jul. Han er den fødte juletredyrkar og juletreseljar. Og om ikkje det er nok, har eldste sonen min også kasta seg inn i marknaden. Om det er lagnaden eller legninga som styrer dette, veit eg ikkje. Men juletida er jo Herrens glade dagar, så dette er i god kristleg tradisjon.
Onsdag skal eg ut i garasjen å skjæra vekk nettembalasjen rundt fjelledelgrana med snekkarkniven min. Eg skal kvessa øksa, finna ein 2x4'' plank å leggja som hoggeunderlag på golvet, for så å gå igang med å øksa til nedste del av stamma, slik at ho glir greit ned i juletrefoten. Så hentar eg fram Biltema-saksa, og klipper dei greinene som sit for langt ned mot golvet. Eg tek meg ein krypetur på det iskalde betonggolvet i garasjen for å sikta, og for å finna ujamne greiner som må vekk. Eg reiser meg og prøver ofte fåfengd å rista av meg barnåler og vese gras, som har sett seg fast i fleecejakka og i nakkehåra. Alt må vera skikkeleg gjort, før eg ber treet inn i stova. Eg vil ikkje risikera å bli send ut att i kulda for å gjera jobben ein gong til. Det er både pinleg og øydeleggjande for julestemninga.
Eg vonar amerikanaren er samarbeidsvillig. I prinsippet hatar eg alle juletre amerikanske som europeiske,  før dei er ferdig pynta og står inne i stova. Då syns eg det er stas. Særleg feien vert eg om eg får auge på nokre pakkar under treet. Då kjenner eg at noko er på gang.
Men to ord kvernar tydligare og kraftigare inni hovudet mitt for kvar desembermånad som kjem. Dei vil liksom ikkje sleppa taket og gi meg fred. Plastic, fantastic. Dei står flotte på Europris. Eg trur den sorten og kjem frå Amerika. Ikkje fornybare, men evigvarande. Dei kjem med påmontert fot og stjerne i toppen. Dei kan rotera og spela Christmas songs og Stars and stripes. Jammen har me mykje å takka amerikanarane for. Eg får sjå til neste år...