På isen.

Nå har frosten herja i tre veker rundt meg og mitt pensjonisttilvære. Eg har verna meg som best eg kan, med dobbel ullbrok, øyreklaffhua og gode om ikkje vakre, vetter. Eg har bygd meg opp eit isolerande fettlag både rundt vomba og under brystvortene. Fettlag som har vore gode å ha når vinteren har bite frå seg med blåe og tosifra Celsiustal.
"Alle" vatn i Hordaland er skeiseklare, med unnatak av vatnet vårt som framleis er usikkert. Dette vatnet der Jonas Lie langt ute på ein holme, fridde til kusina si Thomasine. På holmen som går under namnet "Ja"-holmen, svarte Thomasine ja i følgje sagnet. Hadde ho noko valg skal tru. Det er langt frå Ja-holmen og inn til land utan båt. Mange ror ut dit sommarstid, og ikkje alle er ukyssa når dei ror attende.
"Isen er utrygg", har Sør Norge Aluminium på plakaten sin ved nordenden av vatnet. Dette er til stor glede for badande svanepar og ender, som ennå kan vaska skiten av seg i open råk der. Men det er til stort vonbrot for ungar, som har investert bursdagspengene sine i nyinnkjøpt skeiseutstyr. Sjølv syns eg dette har vore berre greitt. Eg har vakse utav skeisene mine, og har gløymd Fred Anton Maier stilen. Sjølv om eg framleis, eg meiner utan skeiser, kan gå med armane bak på ein framoverlutande rygg, er liksom elegansen forsvunne. Eg reknar skeisekarriera mi som avslutta. Eg har definitivt lagt opp.
Men igår fekk eg meg ein støkk.  Barnebarn ringde på døra mi med nye skeiser dinglande i skolisser rundt halsen. Blir du med på isen morfar? Nei isen er utrygg , seier eg, og sender ein varm tanke til Norsk Hydro, som ennå ikkje har avvikla alu-verket, og som fortset og pumpar oppvarma kjølevatn ut i nordenden av vatnet. Men skulen har sprøyta fotballbanen, me skal dit, seier dei. Søren og, tenkjer eg. Har ikkje desse skulevaktmeisterane anna å gjera på? Må dei driva å isleggja store opne plassar i nærmiljø der ungane skal spela fotball. Desse nymotens Valle Hovin greiene med kunstisbanar, høyrer ikkje heime hos oss.
Eg har ikkje skeiser, seier eg. Det gjer ikkje noko. Kjekt om du blir med likevel, meiner dei. Då smeltar det djupfrosne hjarta mitt, og eg kler meg. På med dobbel ullbrok, øyreklaffhua og gode om ikkje vakre, vetter. Ta på deg gode glisko, seier dei. Det er kjekt å skli bortover isen. Det prøvde me igår. Og så må du ha hjelm på. Det har lærarane på skulen sagt.
Svarten. Alt det lærarane skal leggja seg borti nå om dagen. Før i tida skulle skulen gi ungane ei kristleg oppseding, og gjera dei til gagns menneske. Nå tek dei heile ansvaret frå elevar og foreldre. Ikkje berre skal dei matast av skulen, dei skal og kle seg etter vedtekne føresegner.  Eg har ikkje hjelm, seier eg. Men eg har eit godt og sterkt hovud.
Så la vi avstad. Avstad for å skriva skeisehistorie. Eg og dei to barnebarna. Det var deira debut i dag. Dei skulle debutera i den edle skeisesporten. Noko heilt nytt for dei. Og eg? Jo min jobb var å vera med, og med min jubel "å skyve løperne frem", som Jan Erik Vold formulerte seg ein gong.

PS: Idag melder dei lokale nettavisene at vatnet er trygt. Eg gjer meg klar til å utvida arenaen. Og med den omtala varmestova like ved vatnet (http://www.husnesnett.no/no/nyhende/1215/), skal eg nok la meg lokka med.