Vinerferie på hyttå

Vinerferien har aldri vore mi favorittid på fjellet. For 10 år sidan blei eg einig med kona om at me står over fjellet i februar. Snøen vart for laus, djup og strevsam. Då var me tett oppunder 60 år, og kreftene var ikkje så voldsomme lenger. Me sleit og strevde med dobbeltaka og dobbelthaka på veg innover fjellet til Samlebu, hytta vår. Men ettersom nye barnebarn vaks til, blei freistinga for stor igjen. Me la på nytt opp til at vinterturane til sommarvarmen under andre lattitudar vart avslutta i tide, slik at me igjen kunne ta del i desse vinterekskursjonane til 900 meter høgde oppe i Telemark. I år vart det ein suksess. Været vart strålande, føret fast og fint, og Norge tok 50% av gullmedalje i Vm i Oslo. Dette minner meg om første året me eigde Samlebu. Då var det OL på Lillehammer. Nå som då stod kampen mellom å nyta det gnisrande skiføre her i heiane, eller la seg klistra til tv~ruta. Det blei fleire flotte skiturar i år,både på eigne bein og på Petter og Marit sine. Nå er barn og barnebarn reiste heim. Dei har ikkje pensjonistane sin fridom til å bli i fjellet utover sundagen. Me gamle dryger det litt ekstra. Den siste sundagen her skal nytast, og hytta skal vaskast. Dette er slikt ein kan kosa seg med når ein er blitt pensjonist.

Published with Blogger-droid v1.6.7