Ein fuktig kveld i Thailand

Det blenkjer på svarthimmelen i sør. Sola forsvann for eit par timar sidan, me sit på terrassen og kveitjer oss opp for ein "ut å ete middag" tur. Kva i allverden, seier eg. Tenkjer litt på det naboen som eg slett ikkje fester lit til, varsla i 15 tida idag. Det kjem regn, sa han. Ikkje huen, sa eg. Me var berre såvidt utanfor porten, så skjedde det. Ikkje slik som heime. Nei her opna Buddha kranen på fullt med ein gong. For her er det han som styrer været. Heime er det Vårherre. Han gir oss ein sjanse. Budbringeren hans, som me pleier kalla Gislefossen, varslar alltid i god tid når me skal ha med paraply. I gata sprang hundane i ly. Eg har aldri vandra ei så hundefri gate i Thailand før. Eller sprunge er rettare ordet. Det hølja ned, og kona var nær ved å drukna. Når me nærma oss Yellow House, kom vertskapet mot oss med paraplyar. Oh sorry Papa, sa dei til meg. Dei gav meg badehandkle og kam for å kjemma luggen. Eg vil ha eit glas raudvin, sa eg til kona. Eg og, sa ho. Og så vil ha vatn til, sa ho og. Nei søren heller. Ikkje vatn, ikkje ikveld. Eg tørka nasedryppen bort med handduken.

Så blei det kjøttkaker, kålstuing, gulrot, blomkål, brokkoli og poteter. Og tyttebærsyltetøy. Utan vatn til. Heimatt gjekk vi arm i arm og beundra stjernehimmel, Thailandnatta og gatebikkjene. Og elles så går nå dagane...