Ein sommar for dei lite ambisiøse.

Eg vaknar til eit uvanleg lys i soverommet. Trass i svarte persienner dekka med tjukke, svarte gardiner, trengjer strimer av dette skarpe lyset gjennom. Eg er forvirra. Har ikkje sett slikt lys frå senga mi på desse breddegradene på lenge etter det eg hugsar. Og så vidt eg veit er hukommelsen grei nok alderen tatt i betraktning.
Eg må opp. Må undersøkje dette. Og der er ho sanneleg, sola. Eg neglisjerer alt eg veit om ikkje å fange dette lysfenometet opp på netthinna. Eg vil sjå ho. Og eg angrar ikkje, sjølv om den temporære blindskapen forfølgjer meg ut på badet og inn i dusjen. Eg er så oppmuntra av dette at eg tek meg i å synga  "På solen jeg ser" med tekst av Jørgen Moe og tonesett av Ole Bull. Eg kjenner meg like yr som ei seterjente på ein sundag. Eg "väcker frun och barnen med drill och kadans", ja om det hadde vore ungar i huset då. 
Eg kler meg. Stormar ut på terrassen. Eg ser naboane som alt er oppe og ute. Dei har ikkje klær på seg. Dei sit bak kvar sine rekkverk med bare overkroppar. Kva dei har på seg nedantil, ser eg ikkje. "God morgon", seier dei. "Sommaren er her", seier dei og. 
Eg ser på termometra mine. Eg har 8 termometer rundt om i hus og hage. Alle er nøye kalibrerte og viser rundt 16 C. Klokka er 09.  Ja, eg må vel medgi at dette kan kallast sommar. Men varmt er det ikkje. 
Kvifor skal me eigentleg nøya oss med så lite. Om ein gjer det, har eg høyrt at hjarta skrumpar inn. Eg har større ambisjonar for sommaren. Eg blottar meg ikkje i 16 grader C. Då trur eg litt av kvart vil skrumpa inn. Så eg nyt sola, men med singleten på.