Ein røyndomdsbrest

Ein kan ikkje berre ta seg til rette her i livet. Det ein gjer, må gjerast i samråd med andre. Den individuelle fridomen må relaterast til det kollektive ansvaret og til dei avtalar som gjeld t.d. i arbeidslivet.

I natt tinga eg og betalte tre vekers hausttur til varmare strok, og tok det som ein sjølvsagt ting at ingen ville stikka kjeppar i hjula for dette. Eg er van med å gjera som eg vil med slikt nå. Men då eg kom til å nemna dette for arbeidsgjevaren, vart det motbør å få. Han meinte ferien var over, og at eg ikkje hadde rett på 3 veker fri i arbeidstida. 

Eg låg lenge i dette REM stadiet, der draumen kasta meg frå ende til annan i senga. Kva svarten skulle eg gjera med dette. Til slutt rådde eg endeleg utav svevnen. Gudskjelov, eg er jo pensjonist. Sjølvagt har eg all den fridomen eg ønskjer. Eg vart letta då dette gjekk opp for meg i 04 tida. Pulsen gjekk attende til normalen, og svetten på brystkassa og i nakkehåra turka.

Det må vera denne  til Karmøyturen som har forvirra hovudet mitt. Å gi hjelp til folk som driv mattestudier sommarstid, kan distrahera mangt eit hovud. Men det er jo stas for ein pensjonist å gjera nytte for seg innimellom. Ein treng ikkje innbilla seg at ein er attende i yrkeslivet for det. Det er jo skildnad på å barbera seg og å skjera av seg heile nasen.

Røyndomen er at pensjonisttilværet er komen for å bli. Ein permanet tilstand, iallfall til så lenge...