Koffertval

Eg har lagerrom i kjellar og på loft. Begge plasser er det koffertar som dominerer. Dei finns i alle kvalitetar, storleikar og fargar. Og mange har klart å oppnå høg alder. Særleg dei eg har pensjonert, men ikkje hatt hjarta til å kvitta meg med.  Det skal mental styrke til for å skilja seg av med ein koffert som trufast har fulgt meg på kryss og tvers i verda.
Å henta fram ein koffert frå desse arsenala, er ei utfordring både for meg og for kofferten. Ofte ligg den eg ønskjer å bruka, heilt på botnen i halvmørket. Å få dei fram i lyset krev sterke armar og solide handtak. Eg må ta i like sterkt som stuarane på flyplassen plar gjera. Dei riv og slit i både handtak og bagasjelappar, sjølv om det ligg ein haug med andre sine koffertar oppå min.
I dag har eg valgt meg ut ein til Spaniaturen som er like rundt nova. Det blei ein i kraftig nylon som er vevd i bikube-form, med klassisk, tidløst, men stilreint design. Den har uttrekkbart trolley håndtak i aluminium, og store, lett rullande og robuste hjul.Den har innvendige kompressjonsstroppar som held innhaldet på plass under transporten. Og glidelåsen er låsbar med kodelås.
Nå er kofferten pakka og vege. Eg gav meg ved 19 kg. Det er kva kona og eg skal klara oss med i 14 dagar på Viena 1 i San Rafael (som ein kan klikka seg inn på der). Der har me råderetten over heile eigedomen, og der blir me saman med alle 17 våre i 2 veker. Ei historisk hending.
Eg reknar med at kofferten overlever flyturen, men om han klarer resten av opphaldet er uvisst. Det kan bli mange vågale forbikøyringar i innspurten.