Ripsen er raud

Me gløymde å dekka ripstrea med bærnett mot trasta i år. Då plar det bli lite i bøtta, når kona og barnebarna set igang med kanskje sommarens største eventyr. Eg hugsar åra før me oppdaga at det fans bærnot å kjøpa i butikken. Då var det slik at for kvart år som gjekk, vart trasta feitare og feitare, og kona gladare og gladare avdi den evindelege bærrenskinga avtok. Men så kom det til eit punkt der ei avgjerd måtte takast. Skal trea kappast og snittflata penslast med roundup, eller skal med "satsa" vidare. Slik kom bærnota til husar. Denne til tider flokete klumpen som overvintrar i garasjen, og blir leita fram i juni kvart år. Det er litt ottesamt at kona gløymde den iår. Ska tru om ho er gått lei av all reinskinga igjen?
Fuglane er vekke frå hagen. Noko eg skreiv om årsaka til i bloggen "Fugleskrik og barnekvitter". Så ripsbøttene blir fulle i år og, tross manglande bærnot. Barnebarna stiller opp dag etter dag, og det bugnar på kjøkenet og i frysaren. Eg er varsam med å skritta inn på kjøkengolvet. Det er så seigt av bær og sukkerlim at om ein ikkje er rask til fotars, risikerer ein å bli hengande fast der. Då kan det væra vanskelig å sleppa unna bærreinskinga også.
Eg sparar engasjementet omkring rips (og forsåvidt også andre bær), til dei står fristande i syltetøyskåla med ei vakker lita skei oppi. Eg synes naturen kunne gi oss bæra i den utgåva.