Kvit vin og raud nase

Roar kom innom på veg heim frå danskeferie. Når han kjem hit, vert alltid det gourmetiske sett i høgsetet. Han dreg på handel, kjem heim med bugnande plastposar frå Spar og posar med klukkande innhald frå Polet. Så tek han over kjøkenet, mens eg og mor vert plasserte gjerandslause på altanen med eit velfullt venteglas i handa.
Han serverer aldri ferdigmat. Alt vert tillaga frå grunnen av: føreretten, hovudretten og desserten. Eg har gitt opp å følgja med i prosessane. Eg sit i sola og kosar meg med kvitvinen. Men det tek si tid.
Kvitvinen i glaset reflekterer solstrimene, som nå kjem inn frå vestleg kant. Det eine minuttet avløyser det andre. Sonen pultlar og småsyng på kjøkenet. Sonesonen putlar nede i berhagen.
Og så går det opp for meg: Det er jo desse minuttane som kjem og går som jo er sjølve livet. Det verkeleg gode livet. Det er dette eg må ta vare på, dette eg må åpne sinnet mitt for.
Sitje her i sola med raud nase og kvit vin ein sommardag. Saman med folk som vil meg berre vel.
Slikt er gode greier.