"Du har to øyne som du kan se med..." skreiv Sissel Castberg i barnesangen. Titt song eg den både for barn og barnebarn, utan å tenkje nærare over at den sansen hadde eg berre halveis. Ein reknar vanlegvis med at menneske har 5 sansar. Eg har berre hatt 4 og ein halv i heile mitt vaksne liv. Eg har klart meg greitt nok med det. Men stereoskopiske opplevingar måtte eg klara meg utan. Når eg var verten og skulle skjenke i, måtte eg alltid legge tuten til termoskanna eller champagneflaska ned mot koppen eller glaset. Lite grasiøst, syns nok mange. Men alle fekk det dei ville ha eller burde få, sjølv om noko gjekk på duken, anna på golvet.
Du sølar, sa folk. Eg veit det, sa eg.
Du er sneversynt,sa folk. Eg har lov, sa eg. Eg er einaugd og hatar tvisyn, sa eg og.
Eg mista halve synet mitt, den dagen eg skulle starta på gymanset. Var 16 år då spikeren flaug inn i auget, og synet forsvann. Så det var berre såvidt eg fekk sett det som då skulle bli kona mi, i stereoskopisk versjon. Men klart eg har holdt eit auge med henne i åra som gjekk.
Eg slapp militærtenesta på grunn av dette. Ville bomma med geværet likevel, meinte offiserane. Eg blei overført til sivilforsvaret, men også der vraka dei meg. Eg vart ikkje så lei meg. Eg såg likevel nok til å klara meg. Og eg sparde eit år i høve til kameratane. Men stundom, i godt lag, når kameratane snakka om gode minne frå tida i det militære, fall eg utanfor og kunne bidra lite. Det var i det militære eg lærte å bli mann, sa nokon. Kva veit du om det.
Så eg - måtte henta mannsmotet mitt på andre arenaer. Måtte søkje kunnskap på andre felt. Og når eg ser meg attende på min monoskopiske måte, syns eg det gjekk greitt.
Men nå vil eg sjå framover - så lenge det er mogleg.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar