Tida går, også i Spania. Men seks veker i Nerja kjennes ikkje som seks veker på Husnes. Når værdama på NRK1, som eg ser på fjersynet her, melder om været på Vestlandet, er det mest som om tida går ennå fortare her enn heime. Under kvar frukost i solskinet her nede, tenkjer eg at slikt skulle ein hatt det permanent.
Og det er fullt mogleg å realisera den draumen. Hus til sals er det flust av her. Dei engelske som er i fleirtal rundt oss, sel anten avdi dei er blitt for gamle, men oftare på grunn av ein økonomi i krise. Også den alminnelege engelskmann med sin alderspensjon kjenner trykket nå, vert eg fortald.
Dei norske sel og, men av andre grunnar. Dei har ein sterk privatøkonomi og let seg difor friste til å byte bustad. Dei kjøper seg opp til stending høgare bustadstandar og meir spektakulære buplasseringar. Svenskane, som der og er ein god del av i området, prøver som best dei kan å konsolidera stillinga si.
Til sals skilt poppar opp også i næraste nabolag. Tvers over vegen ser eg fleire. Nokre skilt har hengt i vindauga lenge. Andre forsvinn om ikkje som dogg for sola, så iallfall etter relativ kort tid. Men det er kjøpar sin marknad her nå. Store leiligheter med 3 soverom og 3 bad samt mange solrike terrassar og felles basseng som for kort tid tilbake gjekk for rundt 250.000 euro, får ein nå ikkje selt med mindre ein kryp under 200.000. Visningar vert ein invitert til i dei mest forunderlege situasjonar. Ein person i kassakøen på matvarebutikken, kan gjerne finna på å spørja deg om du er på husjakt. Min ven kapteinen, vart på den måten invitert heim til ei enke der det ikkje berre vart visning, men også raudvin og kos. Stakkaren måtte bæra alle handleposane sine bakke opp og bakke ned etter han sa jatakk til visinga. Det han fortalde meg etterpå, utan at han gjekk i detalj, var at det ikkje blei handel.
I går var eg på visning hos han. Men det var berre fordi han ville visa fram og by meg på eit glas cerveza. Det er hyggeleg å gå på visning. Gratis er det og ...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar