Middelhavet dampar, euroen fordampar

Eg sit på Balcon de Europa saman med kona, kapteinen og tres grande cerveza. Drøsen går om havet. Kva anna skal ein drøsa om når ein sit ved kanten av Middelhavet saman med ein kaptein som dei siste 10 åra før han pensjonerte seg, gjekk i oljetransport frå Libya til statene rundt i området her. "Eg ville aldri drege på turistcruise i middelhavet," seier kapteinen. "Her er det alltid havdis og difor lite å sjå,"  meiner han. Han meiner det er den kalde lufta som kjem inn gjennom Gibraltarstredet, som øydelegg. Eg trur meir på at det er den sterke soloppvarminga som får havet til å dampa. Kvar av oss står på sitt, og den eines fagkunnskap står mot den andres. Meiningsutvekslinga tek seg opp reint desibelmessigt ettersom øloverflata synk. Begge vil ha rett.
Så med eitt ringer det i telefonen min. Det er frå Malagabussen. Slektningar kjem på vitjing via Malaga frå Torremolinos. Eg ber kapteinen betala ølen for meg, og legg i veg. Eg må rekka bussen som kjem vestfrå, og eg har ikkje peiling på kor langt han er komen i løypa. Eg halsar opp gjennom gatene for å rekke fram til hovudhaldeplassen for bussane i Nerja. Like bak meg  høyrer eg kapteinen, som framleis står på sitt når det gjeld disen i Middelhavet. Han er rask til beins denne 75-åringen.
Idet eg skrittar over Plaza Cantarero, også og ikkje utan grunn kalla gubbeplassen, ser eg at Malagabussen alt står ved haldeplassen. Skal tru om slektningane er inni der. Eg stig inn den halvopne bussdøra, strekkjer hals og går opp på tåspissane. Jo sanneleg, og for ein flaks. Der sit dei fordyden meg bak i bussen. Like bak meg i bussdøra står kapteinen. Han gir seg ikkje så lett, men då eg løyser billett for å køyra med gjestene mine dei siste 3 stoppestadane opp  til Capistrano, kastar kapteinen inn handkledet. Kanskje han ikkje har meir pengar att til bussen. Han hadde jo betalt cervezaen både for meg og kona.
Me fekk losa stavangerfolket som kom, til rett leiligheit. Dei skulle bu der i to dagar i ein urbanization, ikkje langt frå oss. Det er lett og gå seg vill her oppe i Capistrano-området. Her er mange urbanizasjonar med mykje trapper og trange smau. Våre slektningar nytta då også tida rett som det var, til nettopp å gå seg vill. Ofte kunne ein treffe på svogeren sitjande utsliten på fortauskanten, mens ho halsa kvilelaust omkring for å lesa seg fram til den rette gata der lokalbussen gjekk, eller der me budde. "Legg capsen framføre deg når du sit på fortauskanten," sa eg til han. "Det kan vera ganske innbringande". Han høyrde nok kva eg sa, for etter det skrudde han av høyreapparatet sitt ein times tid.

Men langveisfarande bussar og tog har dei greie på, og grunkar har dei visst framleis i pengebøkene sine.  Dei reiste vestover att idag i 15-tida, med offentleg kommunikasjon.  Alt klokka 17 kom det pip på telefonen min. "Me er nesten attende i Torremolinos," stod det. Eg trur dei var glade for det.
Og kapteinen? Han klarer seg nok. Han har vore ute i hardt ver før, og dukkar nok opp igjen. Eg får kjøpa ein uno Cerveza til han ein dag det ikkje dampar frå Middelhavet, om euroen ikkje har fordampa då.