Ein lyrisk inkarnasjon.

Katten sit

i tunet

når du kjem.

Snakk litt med katten.

Det er han som er varast i garden.

 Slik skreiv Olav H. Hauge i 1966. Dei seier han var ein klok mann, noko eg ikkje vil motseia. Eg traff han midt på 1970-talet. Han vitja arbeidsplassen min, som då var Kvinnerad gymnas. Gamlerektor måtte sykla ned til utsalet på kaien, dit Hansa sende ølkassane til tørste kvinnheringar. Hauge hadde ymta frampå at han kunne tenkja seg ein skvett øl etter skulebesøket.

Den billause, gamlerektor Døssland, sykla heimatt med ølkassen på bagasjebrettet. "Kven syklar der", spurde folk. "Dei seier han er rektor, men han ser ikkje slik ut", vart det svara. Han høvde godt saman med Olav H. Hauge, som heller ikkje såg ut som det han var: ein av noregs største lyrikarar.

Men kva så med katten? Jo, i dag sat han utanfor huset mitt, som ein inkarnasjon av diktaren sitt kattedikt. Ikkje i tunet, men på sjølvaste altanen tett ved stoveglaset. Det var minus 12 grader ute, så katten hadde kroa seg oppå putekassen, som er laga av polyamid og difor har ein låg varmeleiingevne. Eg gjekk ut og snakka med katten.

Kvifor ligg du der katt, spør eg. Katten rører seg ikkje. Olav H. Hauge sa eg skulle snakka med deg, seier eg. Difor vil eg seia deg pusekatten min at du ikkje må pissa på putekassen min.

Katten glyttar på meg med bedande auge. Det er kaldt, meiner han. Frys på beina og er skjelven. Ja, men hadde du ikkje fore hylande rundt på natteelsking men heller sove då, hadde du vore i betre form, seier eg. Nå kjem du deg iallfall vekk frå kassen. Eg skremmer han med eit kraftig "HUTJ", og veivar med armane. Katten geipar til meg, men hoppar idet han synes seia: Det var ikkje slik diktaren meinte du skulle snakka til katten, din råtass. 

Olav H. Hauge fortalde berre halve sanninga. Katten er ikkje berre "han som er vardast i garden", han er og den som er frekkast i kjeften, og som hittil idag har gitt meg den største bondeanger. 

F... ta katten.

PS. Ver snill mot dyra