Ein dofiksjon

Å gå på do i store byar som Haugesund, gir andre opplevingar enn i heimbygda. Nå skal du høyre kva som skjedde på eit av dei uttallige handlesentra her i byen.

Eg måtte tre av på naturen sine vegne, noko folk stundom må. Dobåsen var av den ikkje heilt innelukka typen. Veggene gjekk ikkje heilt opp til taket, og då veit eg av erfaring at lydane ein utstøyter lett finn vegen til naboen. Eg er alltid usikker på om eg skal kremta eller hosta for å gjera eventuelle do-naboar merksam på at dei ikkje er aleine, iallfall ikkje i akustisk forstand. 

Denne gongen merka eg med ein gong at der var nokon i nabobåsen. Eg hadde knapt nok fått satt meg på skåla og sloppe ei due, før eg høyrer ei mannestemme seia:

God dag..har du det bra?

Eg vart overraska, og visste ikkje heilt korleis eg skulle takla dette. Eg er ein moden mann rik på erfaringar, men dette var nytt.

Jo takk bra, sa eg etter ei stund. 

Kva gjere du på? kom det frå nabobåsen. 

Det same som du, reknar eg med, sa eg. 

Høver det at eg kjem innom ein tur, høyrde eg sagt frå naboen. 

Nei, det høver dårleg, sa eg. 

Til mi store overrasking høyrer eg stemmen frå nabobåsen seie: Eg er på toalettet nå. Vent til eg kjem ut så ringer eg deg oppatt. Det sit ein tulling på nabotoalettet og svarer på alle spørsmåla eg stiller deg.

Eg kjende med ein gong at urinen fraus i uretra, og at rectum slo knute på seg. Eg vart handlingslamma og musestille. 

Eg gav meg sjølv 10 minutt før eg lista meg ut av toalettet, og prøvde så raskt som mogleg å mingla meg med dei andre travle kundane på senteret. 

Det tok si tid, sa kona. Ja den diareen. Du veit korleis det kan vera, sa eg.