Sauer er ålreite dyr, sa Liv Finstad i 1983. (berre sjå her). Eg seier meg samd med Liv i det. Iallfall i november månad, når graset framleis er like grønt på heimebeitet, som det er på andre sida av gjerdet. Då held dei seg på rett side, og gjer livet greitt for ein avløysar.
Eg tok ein runde på beite for å telja dei idag. Men då dei såg meg, bad dei meg om å halda avstand og passa mine eigne saker. Dei kjende ikkje denne typen som bræka mot dei med ein alt for avslipen haugalanddialekt. Dei sprang og gøymde seg mellom bakkar og berg ut med havet her på Vest-Karmøy. Greit nok for meg at dei vil klara seg sjølv. Eg kan telja sauer seinare i kveld. I senga.
Om vinteren er det meir arbeidskrevjande å passa sauene. Då skal dei matast. Store siloballar skal køyrast ut på marka, og før ein har fått skore vekk plasten, står dei og hoppar og gjer seg til oppå ballane. Slik hadde eg det ein gong før i mi avløysartid her på bruket. Andre hoppa over gjerdet, som i teorien skulle vera umogleg, for å finna betre gras på andre sida. Slikt er enerverande for ein gjetar, som er aldri så lite opp i åra.
Å springa etter sauer var noko er var ein hylar til for 55 år sidan. Då sende far min meg langt opp i utemarka for å sanka flokken saman kvar kveld. Då skulle dei sova inne. Det var tida før gjerarhunden kom til gards. Kva skulle far min med slikt. Han hadde jo 4 søner. Å springa etter sauene då, var greitt nok. Men å telja dei var like håplaust som nå. Å koma heim med ein sau for lite, var mest som blasfemi å rekna. Og då kunne det bli lang dags ferd mot natt.
Men ein lærer så lenge ein lever. Bonden på gården her, som no er min ferierande son, har lært meg eit triks. Ei skranglande bøtte akkompagnert av brækelydliknande karmøymål skal gjera jobben, seier han.
Det skal eg øva meg på i kveld. Så kanskje er får talt dei før eg sovnar.
Det er godt med litt mosjon, så me ikkje stivna til.
SvarSlett