At Forsvaret slit med å halda budsjettet, er ikkje unikt. Eg meiner, kven gjer ikkje det? Alle offentlege etatar har i årevis blitt fortald at ein må organisera seg på klokare måtar og driva meir rasjonelt. Det er strukturelle endringar som må til. Staten kuttar bevilgningane og forventar at aktivitetsnivået skal haldast oppe i etatar og i kommunar.
Forsvaret har teke dette på alvor, og viser stor vilje til å tenkje nytt. Det er klart det kostar å førebu seg til krig. Og skal ein kunna føra ein billeg krig, må ein gjera noko med mellom anna logistikken. Det må øvast inn optimale rutinar for forflytting av utstyr og personell.
"Kvifor betala på bussen, han går jo uansett", tenkte mannen som sneik på bussen. Men han blei teken av kontrolløren og fekk seg ei skikkeleg skrape.
Slik tenkte Forsvaret og. "Kvifor køyre bombene den lange vegen sjølv, SAS går jo uansett". Men så var det desse hersens sekuritassane då. Eg har kjent dei maktsjuke kroppsvisitørane på kroppen, og har stor sympati med Forsvaret. Her vert det prøvd ut nye metodar, billege løysingar, som kanskje kunne vore utvikla vidare. Neste steg kunne vera å plassera bomber på SAS-flya frå t.d. Oslo til Bangkok. Dei fyk jo over Afganistan. Det skulle såleis vera unødvendig at Nato må senda eigne fly ned dit for å sleppa bomber. Det gjeld, ikkje berre å sjå mulighetene, men å nytta dei og.
Så vert ein altså stoppa i eit så perspektivrikt prospekt av nokre vakter på Flesland, som veit lite og sannsynlegvis ingenting om strategisk krigføring. Det endar vel med at Forsvaret, til liks med busspassasjeren, får seg ei skikkeleg skrape. Og då er spørsmålet om dei giddar å kriga i det heile. Og då står vi der, eller kanskje ligg vi der, før vi anar det.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar