Daud mus bit ikkje

Det er lemen år i år. På tur til hytta, som ligg 900 moh, observerte eg  ein køyrebane godt tildekka med brune skinnflusser. Desse overkøyrde smådyra, som ikkje har vit til å passa seg i trafikken. Dei dukkar opp både på riks- og europavegar, når terrenget omkring vert for lite for dei. På fotturane innover i Bykleheiane, opplever eg at lemen stadig hoppar fram, fresar og glefsar og vil ha meg vekk frå sin arena.  Eg kvepp til over slik agressiv framferd. Eg er ein fredens mann. Difor opplevder eg fjellmusa som ein artsfrende, fredleg og velmeinande. Eg har hjelpt musa det beste eg har makta gjennom åra til fjells. Redda dei frå drukningsdauen i fulle vassbøtter eller i utedassen, redda dei frå kona sin farlege klebankar eller frå sveltedauen ved å verta innesperra i vedboda når eg stengjer og reiser heim. Men eg blir meir gløymsk med åra. Sist eg var her gløymde eg å jaga ut musa og i tillegg vart innetøflene ståande att der. Så difor denne klumpen i høgre tøfla når eg trødde i ved ankomst på torsdag. Stakkar musa. Ho hadde daua i tøffel min. Dødsårsaka er ukjend. Det kan vera alt frå matmangel til tåfis. Ei tragedisk oppleving som vil ri meg i lang  tid framover. Denne passive god-klumpen i tøflen.