Min Tuk Tuk ven

Buplassen vår i Hua Hin ligg 2,5 km utanfor sentrum og ovanfor stranda. Ein fredleg stad der motorisert ferdsel er nesten fråverande. Å gå til sentrum for meg og mi kjære kan såleis vera ei fin oppleving, iallfall eit stykke på veg. Spaserturen tek 20 - 30 minutt om hundane er snille og kjolebutikkane er stengde (noko dei sjeldan er). Eg skreiv om hundane i 2010, (trykk her om du vil lese), og eg seier det igjen som Odd ville sagt det:  "Eg hatar dei gjerandslause bikkjene i Thailand . Dei glefsar og oppfører seg som dyr". Men med bambusstaven under armen og godt fottøy, har eg sett meg i respekt. Eg har ein mistanke om at laushundane er ein implantasjon som Tuk Tuk næringa står bak. Dei får seg nok fleire turar pga av dette. Good for business, som det heiter. I tillegg er bikkjene eit effektivt renovasjontiltak, som held gatene frie for turistar og anna avfall.

Eg må vedgå at Tuk Tuk doningane som tilbyr billeg og luftig transport, blir meir freistande etter som dagane går. Ein luring, sikker alt for ung til å ha Tuk Tuk sertifikat, har skaffa seg sin eigen base like utanfor porten her i Norway Garden. Folk seier ein bør nytta seg av eit meir profesjonelt firma som har forsikringane sine i orden, men eg likar denne kreative ungdommen. Han køyrer så varsamt over fartsdumpane og smyg seg så sjølvtrygg mellom tungtrafikkantane i sentrum, at eg opplever det meiningsfylt. Han er heilt på høgde med ein av mine vener, billettøren på ferja mellom Skånevik og Utåker. Og han er vel så enkel å prutta pris med.

"To fish restaurant", seier eg. "I pay 150 bath". "No no", seier han. "To day 120 bath". Han er lur denne karen. "Han nyttar vi i morgon og", seier eg.