Ei vurdering av eit sjukehus i Hua Hin. Del 2

Dei som har lese forrige innlegget mitt, Del 1, vil skjøna kva dette handlar om.
Innsamling av data:
Å bli køyrd i rullestol  inn i Bangkok Hospital Hua Hin, dehydrert og febersjuk, samsundes som ein skal observera sjukehuset sin kompetanse på breidt plan, er ei utfordring. Men overgangen frå ei eksosfylt gate med luftemperatur på 27 grader, til eit innemiljø som langt overskrid det Hordaland Fylke krev i sine ambisiøse HMS-mål,  gjer at ein mest føler seg spontant reinkarnert. Som om sjela går inn i ein ny lekam. Ein lekam fri frå både virale og parasittære organismer.
Men akk, så fort gjekk kureringa ikkje . Men det gjekk fort inn til akutten, der 4 personar tok imot, plasserte meg på akuttsenga, målte blodtrykk, tok blodprøvar, gjorde klar for intravenøst påfyll, smilte og trøsta. I allfall trur eg det var slik det føregjekk. Og når mi kjære var ferdig med papirarbeidet ute i mottakinga, var eg klar for å bli traktert.
"How many times you bumpbump today", ville dei veta. Bumpbump? Dei kom med eit lite glas, slik eg stundom plar levera urinprøve i til fastlegen min. Eg gjer meg klar til å gi mitt påfyll i glaset, men blir stoppa. "No beepbeep. Bumpbump", seier dei, og peikar på baksida av lekamen min. Å svarten, seier eg. Sorry, eg har ikkje meir å levera. Completely empty. 
Kona hadde ordna med standardrom for meg. Ho meinte forsikringselskapet mitt, Tryg, ville dekka det. Eg vart trilla dit. 

Eit standardrom på Bangkok Hospital får meg til å lura på korleis dei andre romalternativa der er. Rom 525 var eit einmannsrom utstyrd med tv, breiband og det meste anna som Stordalen sine hotellrom slett ikkje kjem opp mot. Eg vart stelt med, målt på og forklart om det meste. Rett nok gjekk kommunikasjonen ofte i stå. Engelskunnskapane stod ikkje i høve til fagkunnskapane. Så om ikkje eg alltid skjøna kva dei dreiv med, er eg trygg på at teamet omkring meg (det må ha vore på 5 -6 personar) visste kva dei gjorde.
Eg sov ikkje mykje gjennom natta.  Det var for mange omsorsfulle buddhist-devaer som flaut gjennom rommet. Frukosten var a la carte med ein rikholdig meny. Kroppen vart vaska og maten servert. Magen var med på nye utskeiingar idag. 
"What you want for lunch, papa?". Nei eg skal heim idag, meiner eg. 
Og slik blei det. Med eit omfattande medisinutval i sekken, vart eg henta heim av mi kjære. 

p.s. to be continued