Ei vurdering av eit sjukehus i Hua Hin. Del 1

På thailand.no las eg hin dagen, og eg siterer:
"Thailand har over 470 private sykehus med førsteklasses leger som kan gi det noe av beste som kan oppdrives av medisinsk behandling. Newsweek kåret i 2005 Bumrumgrad sykehus i Bangkok til verdens beste sykehus. Sykehuset behandler omlag en halv million utenlanske pasienter i 2008. I stedet for å stå i helsekø i Norge kan sykehustilbud i Thailand være et svært godt alternativ."
Vidare las eg på nordmennihuahin.com at offentlege sjukehs er gratis for thaiane. Det same er tannlegebesøka deira.
Eg vart tenksam då eg las dette, og sat med ei kjensle av at dette var Thailandreklame for å lokka enda fleire turistar frå rike Norge til fattige Thailand. Er det mogleg at helsevesenet i kapitaliststyrde Thailand kan fungera så godt, når våre raudgrøne  ikkje får det heilt til å sviva. Kvifor leva med denne mistanken, utan å undersøkje saka. Sjukehusa i Rogaland og Hordaland har eg vitja såpass mykje siste åra, at eg meiner å ha naudsynt innsyn i tilhøva der. I tillegg les eg norske aviser. Der er det mange som deler erfaringar om ventelister, feilbehandlingar og ikkje minst sjukehusnedleggingar.
Korleis skaffe seg erfaringgrunnlag for å uttale seg med noko grad av signifikans. Jo sjølvsagt, slik ein gjer i fysikken: eksperimentera, sanka data og tolka dei. Eg måtte altså innom eit sjukehus. Eg måtte sjå det frå innsida, som pasient. 
Arbeidet vart lagt opp etter ein slags naturvitskapleg metode. Førearbeid, innsamling av data, tolking og konklusjon. 
Førearbeidet:
Eg inviterer mi kjære med til ein av dei lugubre hamnepirane i byen. Der vankar ingen europearar. Eg tingar 1 kg mixed shellfish, noko kona slett ikkje vil vera med å dela. Nokre timar seinare ligg eg og skjelv i senga, dei korte stundene eg klarer å halde meg vekke frå toalettskåla. Etter eit ukjend antal liter væsketap, og ein kropp meir uttørka enn gekkoen på badeveggen min, var eg moden for å hentast av ambulansen. 

"To Bankok Hospital, Hua Hin", sa mi kjære. Sjølv sat eg med hovudet nedi bøtta som ein av dei to  ambulansepleiarane serverer og held for meg. Avstanden frå leiligheten til sjukehuset er 2 km. Den natta er den 20.
Me svingar opp framføre inngangen. Rullestolen står og ventar på meg. Eg vert trilla inn. 
Eg kan starta innsamling av data.

p.s. to be continued