VilVite

I Bergen regnar det i dag. På Askøy også. Når ein er barnevakt for to aktive ungar og har den tredje med seg heiamfrå, kan slike innedagar når regnet ausar ned, bli trasige. Kva gjer ein og kor går ein då. Jo til VilVite-senteret på Møhlenpris sjølvsagt. Vitelystne skuleungar og besteforeldre med innegris-lyster, høyrer til der på ein dag som denne.

Selskapet Bergen Vitensenter AS, som vart stifta hausten 2005, er eigd av Bergen kommune, Hordaland Fylkeskommune, Universitetet i Bergen, Høgskolen i Bergen og Bergen Næringsråd. Senteret skriv slik om seg sjølv: 

"Vitensentre legger vekt på det interaktive og er rettet mot menneskene som tenkere, skapere og brukere i stedet for passive forbrukere og tilskuere. Publikum skal ikke fortelles hvordan verden er, de skal bli inspirert til å finne ut av det selv."

Å finna ut av det sjølv er ei utfordrande og ambisiøs målsetting. Det tyder at dei vaksne i større grad enn elles, også vert innvolvert i barna sine utforskingar og utprøvingar. Mange av aktivitetane var slik at fleire måtte delta. Framifrå situasjonar for aktivitetar på tvers av generasjonkløfter. Her kunne ein finna både kroppslege og mentale utfordringar.

Denne empiriske måten å tileigna seg kunnskap på, er ikkje ny. For over hundre år sidan målbar m.a. den amerikanske psykologen John Dewey eit slikt læringsyn. I den norske skulen har ein i ein viss, om enn beskjeden, grad prøvd seg på slikt. Men det har blitt med forsøka. Metoden er tidkrevjande og kostbar. Det krev mindre ressurser å la elevane sitja roleg i klasserommet og suga til seg kunnskap frå ein doserande lærar.

På VilVite-senteret satt ikkje borna i ro. Ikkje dei vaksne heller forresten. Det blei ein dag med mykje samhandling og ikkje lite morro.

Eg er glad det regna på Askøy idag...

Fotografering

Eg har reist til Askøy. På denne øya konkurrerer asketreet og folketalet om å vera i best vekst. Sidan Askøybrua kom i 1992, og særleg etter at bompengene forsvann i 2006, har folketalveksten vore ein av landest største her. Sonen min har ytt sin skjerv til dette. Her bur han med kone og to barn, og her ser det ut som om han trivs.
Me skal passa dei to barna nokre dagar nå, mens foreldrene nyt nokre dagar i Kongens by, København.
Turen frå Kvinnherad til Askøy gjekk over Tysse i Samnanger og vidare gjennom Trengereidtunnellane til Bergen.
For moroskuld køyrde eg med bilnavigatoren påskrudd. Fleire gonger sa "Gry" til meg at "Fotoboks lenger framme, fartgrensa er ...". Eg er glad i denne tenesta. Ho har spart meg for mange tusen kroner i løpet av siste desennium.
Eg har vore slarven med å oppgradere navigatoren med tenesta i det siste. Har tenkt at Staten med sitt vegstell sikkert ikkje er så aktive med å plassera ut nye fotoboksar.

Eg tok feil. Like før ein tunnel vart eg blenda av eit intenst knallraudt blink. "Det var eit sterk blink om det gjaldt autopass registrering", meinte kona. "Det var ikkje det", sa eg. "Hugsa du å smile, eg meiner me blei foreviga".
Ikkje-referable utsegn kjem frå passasjersetet, og eg føler ei kort stund at eg står lågt i kurs. Men sidan penger aldri har vore avgjerande for samlivet vårt, reknar eg med at slike kjensler som spontant kjem til uttrykk frå mi høgre side, er av temporær karakter.
"Skal bli spennande å sjå bilete", sa eg. "Ja, håpar det blir bra", sa ho.

På venterommet.

Minus 6 grader og vind på styrke 4m/s kjennes som minus mykje meir. Eg går iland på Leirvik i dette veret idag. Ingen grunn til å fingå rundt på oppdagarferd her. Det er alt for kaldt og alt for lite nytt å oppdaga. Eg set kursen rett mot venterommet til augelegen min. Der er det varmt, stille og eg kjenner meg som heime der på Bytunet . Eg er alt for tidleg, og må såleis innstilla hovudet mitt på ein halv times ventetid . Dei kulørte blada er dei same som sist. Kapital, Hytteliv, Bonytt og Donald. Alle eit par år gamle. Det er ikkje på det planet augelegen min set inn ressursane. Ei kvinne kjem inn på venterommet. Ein pasient til altså. Ho heng frå seg uteklærne, og myser på skiltet inn til toalettet. Ho går inn dit, og eg høyrer det sildrar i skåla. Det er nok eit ordensmenneske som ønskjer å koma med tørr blære inn til augelegen. Men i augekrokane ser eg at ho er våt. Ein ungdom kjem brautande inn, og går rett mot kontordama bak glasruta. Eg har time, seier han. Ja, det har alle her, seier kontordama og sukkar oppgitt. Kan eg koma inn då, spør han. Me andre på venterommet skrapar med føtene, og vert litt oppøste under skjorta. Ein snikar? Men kontordama er ei rettskaffen og myndig dame. Ho tek seg av saka. Sandvik, kvitrar ho. Værsågod, det er din tur. Eg reiser med, rettar ryggen, hevar hovudet og skrir vyrdsamt forbi den unge snikaren. Tenkje seg slikt, tenkjer eg når eg passerer han på veg inn for å få siste nytt om glaukomet mitt.

Published with Blogger-droid v1.6.7

Høgt oppe.

Eg debuterer som bloggar  i  over 10000 fots høgde. I eit av dei nye Norwegian flya har Kjosen innstallert gratis Wifi. Og eg er imponert over hastighet og grensesnittet. Norwegian er det første flyselskap i verda, som tilbyr breiband på reine europeiske ruter.
Bror min i Hua Hin var nett på tråden via Skype.  Ikkje veldig klar tale frå bror min idag, men likevel høyrbar.  Chatting går problemfritt.
Me  er altså på veg heim. Flyet er i rute, været er godt og passasjerane dormar etter den varme maten  og den raude vinen.
Fem timar skal me vera i lufta, så det er ennå 3 att. Handlevogna med snop og parfume trillar forbi. Til all lukke søv kona. Rart ho ikkje vaknar av lukta.  Kan det vera mine lukter som jamnar ut og nøytraliserer duftene frå vogna, skal tru. Eg sit jo imellom og er ikkje heilt reinvaska etter siste svettetokt.
Khulu Sky heiter vinen idag. Det er ein Sør Afrikansk Shiraz vin, der ein anar sterke løver og vakre blomar i bouqèen. Ein utmerka ganegledar i denne altituden.
I tillegg fyller den kroppen med den varme og energi, noko eg sikkert treng for å møta det kalde nord.

Snart slutt

Fjerde og siste turveka er igang. Sundagen kom med skinande sol over det fjellet som eg kallar Monte de Leche etter eit ikkje ukjend heimefjell. Klokka 8.30 skein ho i kaffikoppen min ute på terrassen. Det er stillare sundagmorgen enn elles. Trafikken på Gc 500, kystvegen frå Mogan til Playa de Ingles passerer eit stykke nedanfor leiligheita mi. Om sundagane er den vesentleg redusert og nesten ikkje merkbar. Mange spanjolar har fridag, og turistane søv ut etter ei hard veke som ofte kulminerer med ein jobbig laurdagskveld. Også kona og eg var ute og svinga svansen i går kveld. Fengande 60-talsmusikk er lett å finna og fristande å kasta seg inn i. Og dei er på vår alder +-, alle på dansegolvet. Eg prøver leita fram kjensla frå ungdomshusa i Førre og på Tuastad frå seint 50- tidleg 60-tal, for å få svingen til å sitja i svansen. Men eg kan ikkje heilt hugsa at dei spela den i så raskt tempo den gongen. Ein 4 timars fjelltur er lite å skryta av i høve til ein laurdagskveld på dans med pensjonistgjengen. Tysdagen snik seg inn i tankebanane mine nå. Norwegian kallar. Eg høyrer Kjosen seier at han vil ha meg heim på tysdag. Det høver i grunnen greitt, for eg har ikkje fleire reine unnikkar att. Og huda mi er og brun nok av andre grunnar. Så i morgon vert det å tøma koffertane for kakkelakkar og fylla dei med stinkande skittentøy. Fred være med den tollar som ønskjer å snusa der.

Published with Blogger-droid v1.6.7

Planen rauk.

Det var noko med meg i går. Energien var korkje potensiell eller kinetisk. Kjende at noko murra. Så på bussen til Mogan, slo det til. Svetten pipla i nakkehåra og magen skalv. Vegen til Mogan er nervepirrande der han går i ei hylle høgt oppe i fjellsida på råtafjell. Bussane fløytar infernalsk i alle svingar, det er ikkje plass til andre bilar på vegen i svingen når bussen kjem. Det var då det plutseleg gjekk opp for meg: Eg har fått spysjuke og diarè. Eg prøvde å undertrykke det. Prøvde å sitja med same trykket på begge rumpeballane, i motsetnad til det som er vanleg på denne ruta. Turen blei lang og returen kom raskt. Mogan fekk klara seg utan meg igår. Denne vakre byen, Velte Venezia, som ein seier, var eit helvete igår. Attende i bustaden ein halv time seinare var eg om ikkje glad, så iallfall redda. Det reserverte bordet for 8 på Las Vegas, der mellom anna Husnesnaboen min skulle vera med, vart vraka. Eg måtte sitja annanstad. Så la eg meg eller seig om i senga, er vel eit betre uttrykk. Eg vakna ut på kveldinga. Då lynte og tordna det både ute og inne. Og regnet hulja ned. Naboen, den 82 år gamle briten og heile hans familie hadde sessa seg ute under markisa si. Dei feira eit eller anna, og stemning der var annleis enn i stova hos meg. Han ville vel visa at han ikkje er nokon stovegris. Idag skin atter sola, og magen rumlar kontrollert innanfor shortsen. I dag er det nye sjansar. Eg må leggja ein plan.

Published with Blogger-droid v1.6.7

Å følgje planen.

Veit ikkje heilt kva det blir til idag. Når ein er på reise, er det liksom ikkje stovereint å vera stovegris. Situasjonen forventar av ein at det er ute ein skal vera. Når ein har rista  av seg kuldegradene,  og reist i timevis, må ein sørgja for å få mest mogleg att for investeringane.
Men så kjem desse dagane då ein heller vil sitja på terrassen og kvila seg. Lesa ei bok, surfa med mobilen, slumra litt og oppføra seg slik ein stundom gjer heime. Er slikt lov idag, skal tru?
Klokka er alt 11, og dagen som starta grå og trist, er nå skinande og glad. Så planen me la i går, kan realisert. Sola er ein streng herre, når ho smiler er det ikkje enkelt for stovegrisane. 
Eg fyller opp vassflaska,  pakkar ryggsekken og legg på solkrem. Spenner på meg joggeskoa,  festar solbriller på nærsyntbrillene, og er klar. Å følgje planen har alltid vore ein ledetråd i livet mitt.
Skal du ut å gå idag att, spør naboen. Ja du veit ein kan jo ikkje verta stovegris, seier er. Eller, livingroompig, er det eg seier. Han er jo engelsk, og ser forvirra ut der han sit på terrassen sin. I don't like pigs either,  seier han.

Englar, finns dom?

Bilen er levert attende, og slekta er sendt heim. Me må søkja spenning på andre arenaer. Forresten artig det der med bilkøyring i utlandet. Alltid spennande å oppleva at dette trafikkspråket er så internasjonalt. Stort sett skjønar me kvarandre i trafikken anten eg sit bak rattet på Gran Kanaria eller i Thailand. Folk som eg ikkje har sjanse til å komunisera med oralt, oppfattar kva eg gjer og tenkjer å gjera, når eg sit bak rattet. Og om dei ikkje forstår meg brukar dei bilhornet eller langfingeren. Og eg skjønar dei då også, og helsar kjekt attende. Eg prøver å vera ein gledespreiar i trafikken. Ein trafikk engel. Idag skin sola klarare enn før. Nå når me har sett henne både frå framsida og frå baksida, har ho ikkje meir å skjula. Det er nett som med fruene på stranda. Dei har heller ikkje meir å skjula. Men det er ikkje alle av dei som skin så fint som sola. Me var i Maspalomas og dansa. Ole Ivars var der. "Jag trodde englarna fanns bara, bara i himmelen", song han. Ole Ivars har mista barnetrua, trur eg. Har har vel gått strandtur og trudd det var englar han såg på solsengene der. Ein heil herskare av ein landa engleflokk. Eg veit han tek feil. Dei som ligg på stranda er ingen englar. Dei har ingen venger, og synes ha liten sjanse til å reisa seg frå leiet sitt. Idag skal eg gå tur langs stranda. Eg trur neppe eg skremmer opp nokre englar idag heller. Men heldigvis viser dei meg ikkje fingeren. Om englar finns, så held dei visst ikkje til her på Gran Kanaria nå. Kanskje dei er som trekkfuglane. Dei frå Stavanger. Dei som flaug mot nord igår.

Published with Blogger-droid v1.6.7

Tur og natur.

Ny fjelltur idag. Biletet viser m.a. at sikta er god og bakgrunnen er fin. Me såg like til Teide på Tenerife i dag. Toppen der var kvit av snø, som alltid. Ein tur i fjellene her på Gran Kanaria er ikkje for pysar. Her må ein ikkje vera overfølsam for monstermaster eller andre naturforureiningar. Mykje av den fyllmassen som er brukt for å betra turstiane, er regelrett avfall av alle slag. Plast, glas, kartong og keramiske fliser. Her hadde Oddekallen gått amok. Spanjolane her synes ha eit avslappa forhold til det meste. Lovar i Eu og fastlandsspania gjeld liksom ikkje her. Korkje røykelova eller dei 10 boda synes ein å sjå fanatisk på. Her er ein pragmatisk, avslappa og ser stort på det.

Published with Blogger-droid v1.6.7

Visning

Me køyrde nordover i går, og opplevde ennå ein gong at klimasonene skiftar raskare enn kmteljaren på speedometeret roterer. Me reiste frå sommar i Puerto Rico til nokre få einsifra grader i Guayadequè mellom Aguimes og Ingemio. Denne kløfta er ein typisk representant for alle desse ravinene som strekk seg frå toppen av øya og ned til havet. På kartet ser dei ut som glitteret på juletreet heime, når det får henga på min måte frå toppen og ned utan å gå i spiralform. Me ville på visning hos grottefolket. I desse fjellene bur nemleg folket i grotter, og viser gjerne fram heimen sin til nyfikne turistar. Og dei var det jo mange av, viste det seg. Vår Ford Fiesta forsvann mest blandt alle utfluktbussane. Så det blei litt køgåing på denne visninga. Uvisst av kva grunn, kom eg til å tenkja på romanen "Visning" av Lars Saaboøye Christensen. Der gjorde dei meir enn berre å gå i kø på visningane. Der prøvde dei og ut sengene. Bestemor og barnebarnet opna heimen sin for oss, og hadde tydeligvis si hovudinntektskjelde på denne geskjeften. At kona mi på bilete poserte ved sida av grottas dobbelseng var eit slumpetreff, om ho då ikkje tenkte som Lars Saabye Christensen. Men no hamar ho nok i mange turistar sine feriealbum. Det vart jo eit framifrå motiv. Turen attende til Puerto Rico gjekk fort langs Gc 1. Kvikksølvet i gradestokken eskalerte frå 8 til 22 på turen. Eg er glad me held til på sørøya. Det er lite som slår solvarme, om ein ikkje går på visning etter Saabye Christensens rettleiing då

Published with Blogger-droid v1.6.6

Drivstoffprisar

To flytande væsker er lette å prissamanlikna mellom Gran Kanaria og Norge. Sjølv om ikkje begge er like viktige i samfunnsmessig samanheng, er dei viktige nok for einskildmennesket. Eg snakkar om øl og bensin. Korleis ville påskeferien blitt om ein gjekk tom for desse væskenene?
Her eg nå er, kostar ølet 1,50 euro per halvliter på pub, og bensinen litt under 1 euro per liter. For meg som statspensjonist, er dette råbilleg. Men for min ven, den pensjonerte drosjesjåføren, er det verre. Min pensjon er 6 gonger større enn hans. Om eg skulle vore i same kjøpekraftsituasjon som han heime i Norge skulle ølet for meg der ha kosta 72 kr halvliteren (noko som vel ikkje er så langt unna), mens bensinen burde eg betalt 48 kr literen for om eg skulle komt likt ut som han.
Så kva er det eg vrælar om heime? Livet er ikkje rettferdig. Iallfall ikkje dette livet. Skal me oppnå rettferd på dette feltet, må den norske bensinprisen aukast med ein faktor mellom 3 og 4. Men det vil vi vel ikkje, vil vi vel?