Tradisjonsbygging

Me er inne i den tida av året då tradisjonar i større grad enn elles, styrer livsførselen. Nokre av desse tradisjonane har eg båre med meg frå barnsbein av, andre er av nyare dato ofte utforma og implementerte av buisnissane.
I min familie har me ein definisjonen på tradisjon som seier at om ein sosial aktivitet har gått av stabelen 3 år på rad, ja så blir den utnevnt til tradisjon i familien. Aktiviteten er blitt eit samlingsmerke som me heng opp på den mentale oppslagstavla vår. Me har såleis eit kort tidsperspektiv her.

På dette viset er rakfiskmåltidet kome inn i livet vårt og altså blitt ein nybygd tradisjon i adventstida. Auren som  tidleg om hausten vart lagt ned i salt oppi Valdres, er ferdig handsama av enzymene opp mot jul. Lukta er då forferdeleg, men smaken er fortreffeleg. Han får ligga å lufta seg i nokre timar i kjellaren, før han hamnar på førjulsbordet.
Nå er han i magen. Iår tilliks med før om åra, vart det eit gastronomisk og sosialt høgdepunkt.
I dag skal eg lufta i kjellaren.

Første laurdag i advent

I morgon er det første sundag i advent. Då skal det tennast lys. Det er usikkert kor og kva tid denne skikken med å tenna adventslys oppstod. I Wikipedia les eg;
"Tradisjonen med å markere adventstidens gang ved å tenne lys hver av de fire søndagene er gammel, men det er usikkert når den ble innført. En myte forteller om en tysk dame som ville lage en kalender for sin funksjonshemmede sønn, som gledet seg sånn til jul. Hun fant opp adventstaken, og tente lys for å telle ned til jul" 
Lenge heldt eg meg frå dette med å pynta tre i hagen med lysslynger i adventstida. Eg syntest det vart for "amerikansk", men gav etter for press for fem - seks år sidan. Alle andre tende jo lys på busken sin. 
Så idag var tida der for å henga LED-lyslenka rundt einerberbusken, som vekst framføre garasjen. Den er rundt seks meter høg, så det trengs både balansekunst, smidighet og kløkt for å vikla lyskjeda rundt i representative spiralar. Kona har balansekunst og smidighet. Eg står for kløkten. Dei andre naboane nyttar seg av meterhøge småbuskar, som dei trer eit slags lysnett over. Det vert for enkelt og puslete for meg. Hos meg skal det vera storslått. Eg har arva litt av dette familiære gigant-genet som har gått frå ættledd til ættledd i slekta mi.
Så nå er alt klappa og klart. Kl 17 kjem barn og barnebarn. Då skal julelysa på busken kveikjast. 
Det skal syngjast for å koma i julestemning. Sangen iår vert slik:

Så set vi lys på ein einerbærbusk

einerbærbusk, einerbærbusk

Så set vi lys på ein einerbærbusk

tidleg på laurdags kvelden

Så gjer vi så når vi innatte går

innatte går, innatte går

Så gjer vi så når vi innatte går

der er det saft og kake

Noko skal ein jo kosa seg med ein kald laurdagskveld i november. Eg har ei kjensle av at dette blir bra

Ein lyrisk inkarnasjon.

Katten sit

i tunet

når du kjem.

Snakk litt med katten.

Det er han som er varast i garden.

 Slik skreiv Olav H. Hauge i 1966. Dei seier han var ein klok mann, noko eg ikkje vil motseia. Eg traff han midt på 1970-talet. Han vitja arbeidsplassen min, som då var Kvinnerad gymnas. Gamlerektor måtte sykla ned til utsalet på kaien, dit Hansa sende ølkassane til tørste kvinnheringar. Hauge hadde ymta frampå at han kunne tenkja seg ein skvett øl etter skulebesøket.

Den billause, gamlerektor Døssland, sykla heimatt med ølkassen på bagasjebrettet. "Kven syklar der", spurde folk. "Dei seier han er rektor, men han ser ikkje slik ut", vart det svara. Han høvde godt saman med Olav H. Hauge, som heller ikkje såg ut som det han var: ein av noregs største lyrikarar.

Men kva så med katten? Jo, i dag sat han utanfor huset mitt, som ein inkarnasjon av diktaren sitt kattedikt. Ikkje i tunet, men på sjølvaste altanen tett ved stoveglaset. Det var minus 12 grader ute, så katten hadde kroa seg oppå putekassen, som er laga av polyamid og difor har ein låg varmeleiingevne. Eg gjekk ut og snakka med katten.

Kvifor ligg du der katt, spør eg. Katten rører seg ikkje. Olav H. Hauge sa eg skulle snakka med deg, seier eg. Difor vil eg seia deg pusekatten min at du ikkje må pissa på putekassen min.

Katten glyttar på meg med bedande auge. Det er kaldt, meiner han. Frys på beina og er skjelven. Ja, men hadde du ikkje fore hylande rundt på natteelsking men heller sove då, hadde du vore i betre form, seier eg. Nå kjem du deg iallfall vekk frå kassen. Eg skremmer han med eit kraftig "HUTJ", og veivar med armane. Katten geipar til meg, men hoppar idet han synes seia: Det var ikkje slik diktaren meinte du skulle snakka til katten, din råtass. 

Olav H. Hauge fortalde berre halve sanninga. Katten er ikkje berre "han som er vardast i garden", han er og den som er frekkast i kjeften, og som hittil idag har gitt meg den største bondeanger. 

F... ta katten.

PS. Ver snill mot dyra

Slepp Forsvaret fram

At Forsvaret slit med å halda budsjettet, er ikkje unikt. Eg meiner, kven gjer ikkje det? Alle offentlege etatar har i årevis blitt fortald at ein må organisera seg på klokare måtar og driva meir rasjonelt. Det er strukturelle endringar som må til. Staten kuttar bevilgningane og forventar at aktivitetsnivået skal haldast oppe i etatar og i kommunar.
Forsvaret har teke dette på alvor, og viser stor vilje til å tenkje nytt. Det er klart det kostar å førebu seg til krig. Og skal ein kunna føra ein billeg krig, må ein gjera noko med mellom anna logistikken. Det må øvast inn optimale rutinar for forflytting av utstyr og personell.
"Kvifor betala på bussen, han går jo uansett", tenkte mannen som sneik på bussen. Men han blei teken av kontrolløren og fekk seg ei skikkeleg skrape.
Slik tenkte Forsvaret og. "Kvifor køyre bombene den lange vegen sjølv, SAS går jo uansett". Men så var det desse hersens sekuritassane då. Eg har kjent dei maktsjuke kroppsvisitørane på kroppen, og har stor sympati med Forsvaret. Her vert det prøvd ut nye metodar, billege løysingar, som kanskje kunne vore utvikla vidare. Neste steg kunne vera å plassera bomber på SAS-flya frå t.d. Oslo til Bangkok. Dei fyk jo over Afganistan. Det skulle såleis vera unødvendig at Nato må senda eigne fly ned dit for å sleppa bomber. Det gjeld, ikkje berre å sjå mulighetene, men å nytta dei og.
Så vert ein altså stoppa i eit så perspektivrikt prospekt av nokre vakter på Flesland, som veit lite og sannsynlegvis ingenting om strategisk krigføring. Det endar vel med at Forsvaret, til liks med busspassasjeren, får seg ei skikkeleg skrape. Og då er spørsmålet om dei giddar å kriga i det heile. Og då står vi der, eller kanskje ligg vi der, før vi anar det.

Eg og Jens

Då Jens Stoltenberg vart askefast i New York sist april, publiserte kontoret hans eit bilete av statsministeren og hans nyaste elektroniske duppedings, ein iPad. Etter at han kom seg til Spania, vart han køyrd heim på mi rekning. Han sat i baksetet under turen og styrde landet som dei sa, via sin iPad. Eg er ven med Jens på Twitter og Facebook. Eg kan nå røpa at det han eigentleg gjorde, var å senda hyggjelege meldingar til meg og andre av sine vener. Han sa kor han var, kva han såg og kva han tenkte. Han storkosa seg såg det ut som. Saka fekk internasjonal merksemd. Berre sjå t.d. her.
At eg og Stoltenberg kommuniserte, og at eg i løpet av hans lange køyretur gav han gjentagne positive oppmuntringar underveis, har vore ukjend for media til nå.
"iPad er eit fantastisk teknologisk verktøy som eg gledar meg til å bruka meir", fortalde han meg den gongen. Sidan det har eg sikla etter eit slikt nettbrett, eller tablet som utlendingane seier. Sjølvsagt ville eg helst ha ein iPad, men prisen gjorde meg mørkredd. Frå 5 til 7 tusen kroner er mykje for ein som korkje har statsministerløn,  stortingspensjon eller sjølvråderett. Eg får handla der det er billeg å skaffa seg duppedingsar. Det er i Hong Kong. Mykje rart har eg fått for ein slikk og ein ingenting hos http://www.dealextreme.com/. Der sel dei varene til pensjonistprisar, og sender dei gratis til Norge. Eg handla ein slik du ser her. Han kom hit igår. Så natta blei alt for kort for meg inatt.
Dette blir knas å ha med seg på reise. Den går greitt ned i parkaslomma mi, og er lett nok til å ha med seg på ein Ryanair-tur. Og om eg skulle bli askefast, kan eg venta til neste fly. Då skal eg chatta med Jens.

Kjøken i nytt lys

Lysarmatur med lysstoffrøyr har lyst meg opp på kjøken i over 30 år. Den gode gamle typen med to 36 W røyr og tilhøyrande tennarar, har vore ei framifrå lyskjelde. Den har gjort meg kapabel til å skilja mellom sukker og salt,  kanel og peppar, morgenkoppar og ettermiddagskoppar, og  mellom ven og fiende på mørke morgonar og i skumle kveldstimar. Eg har lært meg å bli glad i dette takarmaturet som har gitt meg så mykje lys for ein billeg penge. Om eg berre skifta røyr og tennarar år om anna, og plukka ut dei daue flogene som enda livet sitt i lysande glede mellom deksel og lysrøyr, så fungerte dette godt. Ja etter mi meining då.
Men etter som åra har gått, og nye tider har kome, er dette lyset blitt eit stridseple i heimen. Det bråkar, seier kona. Det durar. Nei, eg høyrer ingenting, seier eg. Då har du defekter i det indre øyra, seier ho. Om ikkje skuldast det nevrale forhold. Ho har kursa seg mykje kona, og tydlegvis plukka opp eindel medisinske uttrykk.

Eg kjem til kort. Eg reiv ned taklampa idag, for å setja opp eit av desse moderne spotlysa med halogenpærer, som kan vriast i alle himmelretningar. Kjøpt med medlemsrabatt på OBS i Haugesund.
Men akk. Det var ikkje så enkelt. Taket må malast før ny lampe kjem på plass. Ikkje berre eit strøk, men to. Og så kan eg like godt rulla over gangtaket når eg først er igang. Og så er det vinduskarmane på kjøken då, og så, og så...
Det blir ei tøff før-adventstid. Takka meg til å vera avløysar på Karmøynå. Då kunne eg rusla ein tur ned i fjosen, når det drog seg til inne.





knyttet til defekter i det indre øret eller nevrale forhold

Ein dofiksjon

Å gå på do i store byar som Haugesund, gir andre opplevingar enn i heimbygda. Nå skal du høyre kva som skjedde på eit av dei uttallige handlesentra her i byen.

Eg måtte tre av på naturen sine vegne, noko folk stundom må. Dobåsen var av den ikkje heilt innelukka typen. Veggene gjekk ikkje heilt opp til taket, og då veit eg av erfaring at lydane ein utstøyter lett finn vegen til naboen. Eg er alltid usikker på om eg skal kremta eller hosta for å gjera eventuelle do-naboar merksam på at dei ikkje er aleine, iallfall ikkje i akustisk forstand. 

Denne gongen merka eg med ein gong at der var nokon i nabobåsen. Eg hadde knapt nok fått satt meg på skåla og sloppe ei due, før eg høyrer ei mannestemme seia:

God dag..har du det bra?

Eg vart overraska, og visste ikkje heilt korleis eg skulle takla dette. Eg er ein moden mann rik på erfaringar, men dette var nytt.

Jo takk bra, sa eg etter ei stund. 

Kva gjere du på? kom det frå nabobåsen. 

Det same som du, reknar eg med, sa eg. 

Høver det at eg kjem innom ein tur, høyrde eg sagt frå naboen. 

Nei, det høver dårleg, sa eg. 

Til mi store overrasking høyrer eg stemmen frå nabobåsen seie: Eg er på toalettet nå. Vent til eg kjem ut så ringer eg deg oppatt. Det sit ein tulling på nabotoalettet og svarer på alle spørsmåla eg stiller deg.

Eg kjende med ein gong at urinen fraus i uretra, og at rectum slo knute på seg. Eg vart handlingslamma og musestille. 

Eg gav meg sjølv 10 minutt før eg lista meg ut av toalettet, og prøvde så raskt som mogleg å mingla meg med dei andre travle kundane på senteret. 

Det tok si tid, sa kona. Ja den diareen. Du veit korleis det kan vera, sa eg.

Avløysaren 3

Papegøyar er underlege dyr. Med sitt krumme nebb og sine framover- og bakovertær, er dei istand til å klatra både vassrett og loddret. Med hovudet opp og med hovudet ned. I roleg passiar under burtaket, eller i rasande tempo langs burveggen.
Som avløysar har eg fått ansvaret for Cato, oppkalt etter Cato Zahl Pedersen. Eg er usikker på kva suksesskriterier som er lagt til grunn for dette navnevalet, men fuglen sjølv er nøgd med det navnet.
Ein skal vera varsam i omgangen med Cato. Han er lunefull. Best som han er i strålande humør, seier hallo og spør om eg "holde koken", så kan han i neste augneblink bita av meg fingeren om eg byr han den. Difor held eg fingrane frå fatet, fuglefatet.
Han snakkar Karmøydialekt. Det har han lagt seg til ved å tjuvlytta til eigarane sin konversasjon på både gode og vonde dagar. Ved å opphalda meg her i huset i ei veke, får eg såleis eit godt bilete av korleis komunikasjonen mellom familiemedlemmene plar å føregå.
Etter eit par dagar har han taket på ringelyden på mobilen min. Ikkje berre det at han lagar ringelyden, men han "tek" samtalen og. "Hallo", seier han då. "Jada, jada", seier han. "Hadet". Og det lenge før eg har funne ut kor telefonen min ligg hen.
Cato må ha stell. Det er ei utfordring. Lama og sauer er som lam, i forhold til det å nærma seg Cato. Å opna buret hans er ei nervepåkjenning. Han sit klar og vaktar over sin arena. Likar å få mat, men vil ikkje at eg skal tru at eg "er noko".  "Værsegod", seier eg når skåla hans er fylt opp med Catomat. Han høyrer ikkje på det øyra. Iallfall svarar han meg ikkje. Har dei ikkje lært han å takka, mon tru?
Men om kvelden er han grei. Når klokka dreg seg mot sporten i Dagsrevyen, spør han: "Ska me legga oss"? Det har han nok etter husbonden. Eg veit at han og hatar sport. Eg finn fram det store pleidet som han ønskjer å ha over buret når det kveldar. Då sovnar han inn, og er roleg fram til frukosten. Om eg då ikkje er rask nok til å fjerna pleidet, masar han: "hallo, hallo". "velkommen".
Greitt på sin måte å vera avløysar for dyr som veit kva dei vil. Å stella lama krev meir mental kapasitet. Eg må hugsa på tinga sjølv der. Må setja mobilen min på ringing for ikkje å forsømma meg då. Det er ikkje slik med Cato. Han gir beskjed. Har er tydeleg og presis. Han finn seg ikkje i noko slendrian. Eg kan lika slike vesen...
KLIKK; KLIKK HER

Avløysaren 2

Sauer er ålreite dyr, sa Liv Finstad i 1983. (berre sjå her). Eg seier meg samd med Liv i det. Iallfall i november månad, når graset framleis er like grønt på heimebeitet, som det er på andre sida av gjerdet. Då held dei seg på rett side, og gjer livet greitt for ein avløysar.

Eg tok ein runde på beite for å telja dei idag. Men då dei såg meg, bad dei meg om å halda avstand og passa mine eigne saker. Dei kjende ikkje denne typen som bræka mot dei med ein alt for avslipen haugalanddialekt. Dei sprang og gøymde seg mellom bakkar og berg ut med havet her på Vest-Karmøy. Greit nok for meg at dei vil klara seg sjølv. Eg kan telja sauer seinare i kveld. I senga.

Om vinteren er det meir arbeidskrevjande å passa sauene. Då skal dei matast. Store siloballar skal køyrast ut på marka, og før ein har fått skore vekk plasten, står dei og hoppar og gjer seg til oppå ballane. Slik hadde eg det ein gong før i mi avløysartid her på bruket. Andre hoppa over gjerdet, som i teorien skulle vera umogleg, for å finna betre gras på andre sida. Slikt er enerverande for  ein gjetar, som er aldri så lite opp i åra. 

Å springa etter sauer var noko er var ein hylar til for 55 år sidan. Då sende far min meg langt opp i utemarka for å sanka flokken saman kvar kveld. Då skulle dei sova inne. Det var tida før gjerarhunden kom til gards. Kva skulle far min med slikt. Han hadde jo 4 søner. Å springa etter sauene då, var greitt nok. Men å telja dei var like håplaust som nå. Å koma heim med ein sau for lite, var mest som blasfemi å rekna. Og då kunne det bli lang dags ferd mot natt.

Men ein lærer så lenge ein lever. Bonden på gården her, som no er min ferierande son, har lært meg eit triks. Ei skranglande bøtte akkompagnert av brækelydliknande karmøymål skal gjera jobben, seier han.

Det skal eg øva meg på i kveld. Så kanskje er får talt dei før eg sovnar.

Avløysaren 1

Ei veke skal eg vera her. Dei kallar det avløysar, bøndene. Det er ei ordning som er komen i stand m.a. fordi det skal vera mogleg for bønder å få ferie og fritid. Det er dyra som treng stell og pass.
Eg starta med lamaflokken idag. Var ein snartur bortom dei frittgåande dyra, presenterte meg og prata litt drit med dei. Så var det å leia ut den stakkaren som flokken, særleg gamlefar, ikkje vil akseptera. Han står i tjor på dagtid, og i fjosen på nattestid. Difor må eg geleida han til og frå beitet. Han er grei. Kjenner meg sikkert att frå sommaren 2009, då han var såkalla alelama. Mora døydde og han måtte matast av folk. Så mens gardsfolket var i Dublin og leska seg med Guinnes, leska eg lamafolen med utblanda melkepulver. Han var ikkje overmåte begeistra for dette innsteppet mitt, og bestemte seg for å slutta med tåteflaska i løpet av den sommarveka.Nå skal eg leia han ut på beite kvar morgon, og innatt om kvelden. Vonar han syns det er greitt, og ikkje bestemmer seg for å slutta med grasetinga denne haustveka. Han trivdes iallfall i dag. Berre klikk her og få verifisert det

Det eg ikkje syns noko om, er at gamle lamafar, herskaren i flokken, står på beitehaugen og strekkjer lang hals mot den tjorde unglamaen. Han vil nok over gjerdet å pryla ungdomen slik at han skjønar kor landet ligg. Hoppar den karen over gjerdet, er eg fortapt. Eg kan verken kappspringa eller kappspytta med den kroppen.

Statistikk med Bob Dylan

Når ein er blitt 67 år, har ein "slikt" å ta seg til. Eg har moroa meg med å laga grafar ut frå det materialet som er sett opp i dei tre føregåande innlegga. Mens eg gjorde dette, var det ei strofe som kontinuerlig rulla rundt i hjerneviklingane mine. Og ikkje berre der. Dei fann vegen fram til munnhola og nynna seg fram gjennom nasen under heile matematikk økta.
 Garafane for dei tre åra som bursdagsjubilantane denne veka var fødde i, blei slik:

Strofa som rulla var av Bob Dylan. Sanneleg har han rett, tenkjer eg: " ... the times they are a-changin' "

Dette sa han om saka:

Come gather ’round people

Wherever you roam

And admit that the waters

Around you have grown

And accept it that soon

You’ll be drenched to the bone

If your time to you is worth savin’

Then you better start swimmin’ or you’ll sink like a stone

For the times they are a-changin’

Kunne Bob Dylan statistikk skal tru? 

Iallefall, flott sak. Høyr den 65 år gamle gruvearbeidarsonen, Bryan Ferry si tolking. Eg syns den er outstanding.  Klikk berre her

Flottaste bursdagsbarnet denne veka

Dette seier Statistisk Sentralbyrå om året 2001:

  Folketalet i Norge er 4 503 436.

  56 696 barn blir fødd.

  0,4 prosent av nyfødde døyr før dei fyller eit år.

  Ein nyfød gut kan venta å bli 76 år, ei nyfødd jente 82 år.

  Dei mest populære namna på nyfødte er Julie, Sara, Ida og Emilie for jenter        og Markus, Kristian, Martin og Andreas for gutar

  Det er 22 967 par som gifter seg og 10 308 som skiljer seg.

  Gjennomsnittleg alder ved første giftemål er 29,3 år for kvinner og 32 år for menn.

  Det er i underkant av 76 670studentar ved norske universiteter og høgskolar.

  Det er 469 personbilar per 1000 innbygjarar.

  Eit kilo kjøtdeig kostar  76,85 kroner. I dette året var Emilie eit av dei mest populære namna å bruka på jenter. Vår Emilie blei då også ei svært populær jente, mykje etterspurd som vennine og som gjest på overnattingsbesøk rundt omkring. Ho vart fødd på Husnes ikkje lenge etter at foreldra kom hit frå Bergen. Sameleis som bror hennar, var ho nok også med på flyttelasset, om enn i ein litt anna innpakking. Ho slapp å sitta i barnestol i bilen under flyttinga. Emilie er eit litterært vesen. Ho kosar seg med boklege syslar og er så skuleflink at ein pensjonert pedagog som morfar, vert stolt og rørd. Rundt bursdag- og juletider produserer ho ønskjelister over fleire A4-sider, med alskens ønskjer frå strikkarmbånd til PC.  Hennar store problem, syns eg då - men ikkje ho, er evna til å retningsorientera seg utandørs. Ho slit med å finna fram, men lar seg ikkje plaga av det, trur eg. Men eg syns ho burde hatt navigator på ønskelista. Om ho skal følgja statistikken for det som var vanleg i hennar fødeår, så giftar ho seg om 20 år. Eg har ikkje høyrd om planane ennå for dette bryllupet, men så trur eg ikkje at ho er så oppteken verken av planlegging eller av giftarmål. Førebels lever ho sin lykkelege barndom, i sterk konkurranse om merksemda blandt 3 andre sysken. I 2001 blei det etter kva eg veit, fødd 3 prinsesser. Det var: Elisabeth, prinsesse av Belgia Aiko, prinsesse av Japan og Emilie, prinsesse av Røsslandslia. For at du er ei prinsesse kan alle sjå som klikkar her Gratulerer masse med torsdagen Emilie. Det er din dag, og me er så glad i å dela den med deg.

Førtitalisten: Nå med honnørbillett

Dette seier Statistisk Sentralbyrå om året 1943:

  Folketalet i Norge er 3 013 735.

  57 281 barn blir fødd.

  3,5 prosent av nyfødde døyr før dei fyller eit år.

  Ein nyfød gut kan venta å bli 64 år, ei nyfødd jente 69 år.

  Dei mest populære namna på nyfødte er Anne, Inger og Kari og Bjørg for jenter og Jan, Per, Kjell, Bjørn og Arne for gutar.

  Det er 24 021 par som gifter seg og 1 303 som skiljer seg.

  Gjennomsnittleg alder ved første giftemål er 26,4 år for kvinner og 29,1 år for menn.

  Det er i underkant av 5 900 studentar ved norske universiteter og høgskolar.

  Det er 16 personbilar per 1000 innbygjarar.

  Eit kilo kjøtdeig kostar 3,44 kroner. Oppstarten til den i år 67-år gamle mannen, var mot alle odds.  Det vrimla av nyfødde på den tida. Fødselstalet var nesten like høgt som det er idag, og idag er det jo kollosalt mange fleire som kan legga seg saman og ha seg. Men slik er det jo med den prevensjonen, eller er det inferniliteten som grip om seg? Sekstisjuåringen har forlengst overskride den forventa levealderen som den gongen var stipulert til 64 år. Det er nok avdi han har levd eit sunt liv, med mykje mosjon og tidleg giftarmål. Sjansen for å bli køyrd til skulen, var liten. Biltalet var lågt og skulevegen var lang. Såleis bygde han seg opp krefter ved å måtte grava seg gjennom snøfenner og torvmyrar for å rekka fram til første timen. 67-åringen ville ikkje gå glitt av ein einaste annankvardag skuledag. Han ville bli ein av dei få utvalde som imatrikulerte seg. Når det skjedde i 1963 var han ein av 14800 andre det året. Kjøtdeigprisen på kr 3,44 vert ca kr 65 omrekna til vår tid. Dette er rimlegare enn kjøtdeigprisen er idag (rundt 75 kr). Ja om ein ikkje kjøper den som er innsprøyta med vatn og fosfat då. Til tross for denne relativt låge prisen i 1943, kan eg likevel ikkje hugsa at kjøtdeig vart servert i utrengsmål. Det gjekk mykje på vassgraut, brød og poteter. Sukker og sirup. Ingen lågkarbo-kost nei.          Andre kjekke folk i tillegg til meg som vart fødde i 1943 er:           Svanhild, Torkjell Berulfsen,"Cowboy-Laila", Einar Førde,Robert De Niro, Trygve Hegnar, Mick Jagger, Eva Joly, Janis Joplin, Vibeke Sæther, Bjørn Wirkola           På desse 67 åra har hjarta mitt slått ca 2466 millionar slag og pumpa rundt 176162 tusen liter blod. Eg har pusta inn ca 211395 tusen liter luft og negla mine har vekse rundt 524 cm. Dessutan har kroppen kvitta seg med 61200 liter væske. Før prostata operasjonen kjendes det ut som eg kvitta meg med så mykje kvar dag. Ikkje rart at det røyner på.      Men ein positiv ting ser eg nett nå i det å vera fødd onsdag i veke 44 i 1943: Å bløffa seg til honnørbillet på buss, båt og bane, er ikkje lenger noko tema.

Sekstitalisten.

Dette seier Statistisk Sentralbyrå (ssb) om året 1967:

  Folketalet i Norge er 3 768 298.

  66 779 barn blir fødd.

  1,5 prosent av nyfødde døyr før dei fyller eit år.

  Ein nyfødd gut kan venta å bli 71 år, ei nyfødd jente 77 år.

  Dei mest populære namna på nyfødte er Anne, Hilde, Nina og Kristin for jenter og Jan, Bjørn,  Geir og Per for gutar.

  Det er 29 154 par som gifter seg og 2 876 som skiljer seg.

  Gjennomsnittleg alder ved første giftemål er 22,9 år for kvinner og 24,9 år for menn.

  Det er 134 personbilar per 1000 innbygjarar.

  Eit kilo kjøtdeig kostar 15,93 kroner. Sonen min som fyller 43 år i veke 44, hadde i følgje ssb eit betre land å skrika seg inn i enn eg sjølv hadde. Det går fram av innlegget som kjem i morgon.  Oljealderen låg i startblokka, sjølv om første borebrønn på norsk sokkel i 1966 ikkje gav positive funn. Det tok seg opp etter kvart. Slik var det og med 43-åringen. Han hadde ein trang fødsel, og utsiktene var dystre dei første levedagane. Rett frå mors skjød til Barneklinikken på Haukeland sjukehus gjekk turen. Eit "Rh minus barn" med antistoffproblem. Slikt var trasige greier å takla i 1967. Det var å tappa ut blod og å fylla på med nytt. Bilirubinverdiane måtte haldast i sjakk. Guten stod det over, og blei såleis ein av dei 98,5% som ikkje døydde det fyrste leveåret i 1967. Det var den første av alle dei gledene denne karen gav oss. Han gav oss mykje av slikt i åra som kom.  Det olja blei for Norge, det blei guten for oss. Me blei glade og me blei rike. Han fylte hovudet mitt med positive tankar, og auka innskotet i den mentale banken min. Det gjer han framleis, særleg når han dukkar opp med familien sin og ofte og med ei raudvin i ermet. Det var 134 personbilar per 1000 innbygjarar i 1967. Idag er dette talet auka til 541. Det skuldast ikkje sonen min. Han var ein sinke når det gjaldt å skaffa seg sertifikat, og bil disponerte han ikkje før rundt tusenårsskifte. Rett nok hadde han køyrd MC i nokre år før han kjøpte seg denne svarte Golfen. Den slit han med ennå. Om vinteren må han tidvis setja ein vifteomn under panseret for å tina isen som legg seg i oljekanalar og hindrar motoren i å starta. Men han er ein tolmodig mann. Han bannar ikkje den karen.   Guten gifta seg i høg alder. Han fekk seg Golf før han fekk seg kone. Akkurat korleis det gjekk føre seg er eg usikker på. Kanskje det var kona som fekk seg han. Iallfall fekk ho seg ein gastroseksuell mann som grislar på kjøken både med og utan treningsdrakt. Og  eg trur det blei bra for dei begge.  Også andre flotte folk blei fødde i 1967, t.d.: Simen Agdestein, Jon Almaas, Pamela Anderson, Bjørn Dæhlie, Jan Åge Fjørtoft, Paul Gascoigne, Faith Hill, Nicole Kidman, Matt LeBlanc og Julia Roberts. Men ingen på lista kjem opp mot Roar. Iallfall ikkje for meg. Gratulerer med tirsdagen!