Bakgrunnen for mine kjensler omkring reising, var spinkel. Røynsla mi hadde eg stort sett frå turane med skulebussen, og frå eitpar turar i robåt over fjorden ved heimstaden min. Dette var reiser som gav eit sørjeleg spinkelt grunnlag for å drøfta kvifor folk var så glade i å reisa. Eg skjøna beintfram ikkje kvifor nokon lot seg pirre av slikt. Så det blei som så ofte elles, å basere meiningsytringane på tankar laga i eige hovud, meir enn å basere seg på empiri. Eg fekk karakteren t (tilfredstillende) i norsk sidemål til eksamen artium i 1962. Eg ser på det som eit under idag.
Ettersom eg har eldast, har eg sanka meir røynsle, kunnskap og glede ved det å reise. Eg har farta omkring og storkost meg med å oppleva nye stader, nye folk, nye matretter og nye varmegrader.
Eg har ofte då tenkt på stilen eg skreiv i 1962, og kor hjelpelaus og umoden analysen min var den gongen. Men kva kunne ein eigentleg vente at ein 19 åring skulle kunne om reising.
Idag reiser alle. Alle veit nå kor ein skal reise, og framfor alt veit mange kor ein ikkje skal reise. For reising er ikkje noko ein gjer berre for å kosa seg sjølv, ein skal imponera andre og. Det er blitt ei eskalerande øving i å vera kreativ både geografisk, kulturelt og økonomisk. Og så er det avgjerande at denne Harry ikkje har vore der før deg. Å reise i fotspora til Harry, er å bli fråteken all vørnad i vennekrets og nabolag når ein kjem heimatt. Ein må vera på vakt og vera årvåken når ein tingar turar til fjerne himmelstrok. Skal eg tru VG, er nå Harry kommen til Gran Canaria. Eg er glad eg reiste til Thailand i år, men glad eg styrde utanom Phuket. Eg har høyrd rykter om at Harry er på veg dit og.
Reising blir etterkvart ei travelt tidtrøyte. Med Harry i helane på seg, skal det noko til å halda seg i forkant. Om han kjem hit til Hua Hin, drar eg vidare. Eg har høyrd om både naboland og land i Indokina som Harry ennå ikkje har tinga billett til. Eg skal lura han....
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar