Morfar trivdes aldri som bonde. Han likte mekanikar-faget, eller skal eg heller seie at han likte altmuligmann-faget. Han fekk seg arbeid på det som vart kalla flytedokken på Bakarøynå i Haugesund. Der fekk han olje på hendene, istadenfor for kumøkk. Der fekk han ei lita regelmessig vekeløn, istadenfor ei usikker og variabel innkome frå meir eller mindre laussal av gårdsprodukt. Eg trur han opplevde det som eit stort framsteg.
Dei første åra etter han slutta som bonde, budde han med mormor, dotter m/ mann og tre barnebarn i eit lite hus berre eit steinkast frå vårt gardshus. Det minner ikkje så lite om korleis mange thaifamiliar bur her i Hua Hin idag. Lurveleven, glede, tårer og latter. I kjellaren hadde han verkstaden sin. Den stod ulåst, men det var ulovlig for oss barn å fara der på eiga hand. Å få vera med morfar i verkstaden, var ikkje dagligdags. Når det skjedde vart med ungane høgtidstemte og imponerte. Her var mykje å oppdage og mykje å spørje om. Morfar kunne fikse det meste i verkstaden sin. Han var ein altmoglegmann, med unntak av bonde då.
I går trefte eg sjelebror til morfar 
igjen. På jakt etter ein sykkelverkstad her i Hua Hin, som kunne skifta slange i det punkterte sykkelbakhjulet, kom eg over ei bruktsjappe med ein verkstad som innheldt alt mogleg av alt mogleg. Mannen, ein middeladrande thai med olje på hendene og solskin i augo, skjøna kva eg ville. Han gav med ein stol å sitje på midt i verkstaden, mens han endevende sykkelen. Det vart ei tidsreise bakover i tida til morfar sin verkstad på 1950 talet. Eg lot meg fasinere av det enkle verkøyet og det sikre handalaget til morfar og til thaien. Det ikkje dei to karane kan fikse på, er ikkje verd å kunne fikse på.
Etter eit lite kvarter var sykkelen så god som ny. Då var ny slange på plass og begge hjula fullte opp med luft. Og prisen: 100 bath som er 24 kroner. Så ikke berre verkstaden var 1950-tals. Det kan ein nesten seie om prisane og. Men så var han jo sjelefrenden til morfaren min då...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar