Eit sjeldant hyttebesøk.

Me har hatt folk på Samlebu. Folk som aldri har vore her før. Den "maritime" bror min og kona hans kom i BMV-en heilt inn til hyttedøra, og det utan å rive av korkje eksosanlegg og eller botnpanne i siste oppoverbakken. Aldri før har staslegare bil stått skadefri på tunet her.
Dette er folk me har besøkt fleire gonger i Thailand i temperaturar tett oppunder 30 grader. I går kunne vi varte opp, ikkje berre med fårikål, men også med 26 grader ute på terrassen. Sjelden vare i 900 moh. Og når bror min oppi all velvære trakk fram sjølvimportert vin frå Sør Afrika (sjå bilete), vart nytinga nesten meir intensiv enn mi kristne oppseding tillet.
I dag er dei farne vidare sørover. Eg og kona sit att og reflekterer. Kjekke folk, seier me. Fint at dei stakk innom, seier eg. Ja verkeleg, seier ho som alt har fått spøtet i fanget og strikkepinnane i lufta. Har ikkje du maling i boksen og pensel i posen, spør ho. Søren, har ho sett desse Byggmakker reklamane mon tru? Det ser litt utrygt ut med været, meiner eg. Det er meldt betre i morgon. Den har eg høyrt før, seier ho.
Akk ja. Synd at ikkje besøket varte lenger. Og for all del, då tenkjer eg ikkje berre på malinga.

Published with Blogger-droid v1.7.4

Kraftutbygging - ei velsigning for landet.

Overskrifta er vel ikkje politisk korrekt i alle leirar, men sjå ovanfor kva ein av dei som sat midt oppi det meiner. Ein nesflating.

Published with Blogger-droid v1.7.4

Ein omveg, men og ein avstikkar.

Å ta ein omveg er noko eg vanlegvis ikkje gjer. Berre ordet omveg er negativt lada. På navigatoren min er dette ikkje eit alternativ. Der kan eg velja mellom "kortaste veg", "raskaste veg", "vakraste veg" osb. men omveg kan eg ikkje stilla han inn på. I dag lot eg navigatoren liggje, og valde vekk kortaste vegen til hytta. Eg valde omvegen. For å køyre Suldal via Nesflaten, og så over til Røldal er definitivt ein omveg til Samlebu.
Eg overnattar på Nesflaten og bur på Energihotellet her. Heile denne bygda er jo vakse fram gjennom den kraftutbygginga som Hydro starta her på 60-talet. Karmøy Fabrikkar trengde straum, og "halve" Rogaland og Hordaland vart oppdemma. Kraftstasjonen inni fjellet ved sida av meg her, vert driven av vatn frå Røldalsvatnet.
Hotellet vart bygd av Hydro på 60-talet. Representasjonsbustad var det då. Det ligg høgare enn noko anna bygg på Nesflaten. 80 meter over havet. Det følgjer det status med. For få år sidan overtok eit ungt par bygget, og driftar det nå.
Eg sit på hotellterrassen med panoramautsikt over bygda og vatnet. Ei bygd som i det alt vesentlege er oppbygd etter same hierarkiske tenkemåte som Husnes. Direktørane i sine palass, fuksjonærane hakket under, og arbeidarane i knausane omkring. Ingen hus har kjellar, fordi direktøren sitt hus ikkje kunne få det grunna vatninntrenging. Då vart kjellarane til alle dei andre husa og fylt igjen med masse før oppføring, fortalte hotellverten meg.
I kveld skal eg eta lokalt laga hjortepølse i design restauranten her. Innventaret i peisestova og restauranten er originale frå 60-talet. Det er også den svære golvpeisen med stålplate dekka med bladgull, noko arkitekten Geir Grung lurde seg til å kjøpa inn for 60000 kroner i 1960. Hydro blei sur, men bladde opp. (bilete ser du øverst).
Nå vonar eg at pølsa ikkje er frå 60-talet, og at eg ikkje blir så sur som Hydro blei når eg skal betala.
Omvegen har gitt meg ny kunnskap om eige land. Det blei ein avstikkar med meining. Ennå er det mogleg å oppdaga nye stader i Noreg. Men her på Nesflaten er det i grunnen nok med ei overnatting. Eg kan Nesflaten nå, og i morgon dreg eg vidare.

Published with Blogger-droid v1.7.4

Ein røyndomdsbrest

Ein kan ikkje berre ta seg til rette her i livet. Det ein gjer, må gjerast i samråd med andre. Den individuelle fridomen må relaterast til det kollektive ansvaret og til dei avtalar som gjeld t.d. i arbeidslivet.

I natt tinga eg og betalte tre vekers hausttur til varmare strok, og tok det som ein sjølvsagt ting at ingen ville stikka kjeppar i hjula for dette. Eg er van med å gjera som eg vil med slikt nå. Men då eg kom til å nemna dette for arbeidsgjevaren, vart det motbør å få. Han meinte ferien var over, og at eg ikkje hadde rett på 3 veker fri i arbeidstida. 

Eg låg lenge i dette REM stadiet, der draumen kasta meg frå ende til annan i senga. Kva svarten skulle eg gjera med dette. Til slutt rådde eg endeleg utav svevnen. Gudskjelov, eg er jo pensjonist. Sjølvagt har eg all den fridomen eg ønskjer. Eg vart letta då dette gjekk opp for meg i 04 tida. Pulsen gjekk attende til normalen, og svetten på brystkassa og i nakkehåra turka.

Det må vera denne  til Karmøyturen som har forvirra hovudet mitt. Å gi hjelp til folk som driv mattestudier sommarstid, kan distrahera mangt eit hovud. Men det er jo stas for ein pensjonist å gjera nytte for seg innimellom. Ein treng ikkje innbilla seg at ein er attende i yrkeslivet for det. Det er jo skildnad på å barbera seg og å skjera av seg heile nasen.

Røyndomen er at pensjonisttilværet er komen for å bli. Ein permanet tilstand, iallfall til så lenge...

På mental bærtur

Søndagen er her. Det er ei veke sidan syden. Ei veke som har gitt både kulde og regn, men også ein snev av sommar. Nå er det over med sommaren, seier verfolka. Eg har dekka over bassenget og stansa sirkulasjonspumpa. Det er ikkje kjekt å gjera slikt når både eg og Kvinnherad Energi har stått på saman om denne dugnaden for å varma det opp. Draumen var jo å velta seg i dette dei neste 2 månadene. Men slik er jo livet: Jo meir ein har, jo meir å ergra seg over.
Kona ergra seg over bærhausten. Den er enorm iår. Og ho valde ikkje sin livsledsagar ut frå hans lidenskap for berplukking. Om så var, hadde eg ikkje hamna i dette ekteskapet. Men det er fint å sjå at ho har gitt bærplukkargenet sitt vidare til nokre av etterkomarane. Det gir meg litt meir ro til å døsa i Baden Baden stolen medan ripsberbøtta fyllest. Men etter det kona seier, har ho og tenkt å legga opp snart. Det blir eit stort sakn å sitja ved frukostbordet gjennom vinteren utan å kunna frotsa i heimelaga syltetøy av rips, blåbær og jordbær. For ikkje å snakka om moltesyltetøyet og moltekremen på julekvelden. Eg vonar i det lengste at dette er tomme truslar. Men komande vinter ser heldigvis ut til å vera sikra.
Å plukke bær handlar vel om å ha eit slags tolmod. Som ektemann er eg som kjent den mest tolmodige av alle husdyr, men det finns altså mange slags tolmod. Å kunna ta det med ro og kontrollera kjenslene når adrenalinet pumpar i hender og hovud, å ha is i magen, skal vera ein positiv eigenskap. Det har i denne samanhengen ikkje noko å gjera korkje med Diplom eller Henning Olsen. Det er meir å våga å stå oppreist når ein helst skulle stikka av. Styrke til å sjå det an. Det er som kjend ikkje den sterkaste som vinn, det er den som aldri gir seg. Nokon kallar det for å vera sta. Det gjer ikkje eg.
På 1970-talet investerte eg i trykkokar. Ein hendig sak når poteter og anna skulle kokast ferdig i ein fei. Når ein hadde det ravelt og tolmodet svikta, var dette eit framifrå hjelpemiddel. Då skulle potetene leggast i kokaren på rist, og lokket med pakning vriast på. Så auka trykket i kjelen, og når dampstråla stod rak og tydleg til værs, blei loddet sett på dampventilen for å auka trykket ennå meir. Men når trykket blei for høgt, letta loddet seg litt og noko av damptrykket unnslapp før loddet glei attende og tetta holet. Eg lærte mykje av dette apparatet. Ikkje realfag, for den historia kunne eg. Men eg vann psykolgisk innsikt i eige sinn. Halde trykket under kontroll, men sleppe ut overtrykket dann og vann. Og då tenkjer eg ikkje på mageknipen.
Til slutt eit tips til deg som les denne bloggen, anten du er ung og urøynd eller gammal og nyfiken: Gå inn på denne linken til Illustrert vitenskap og undersøk ditt eige lynne og din eigen væremåte. http://illvit.no/sjekk-personligheten-din
Godtok du utfallet?

PS: Slik blei min profil:

Ein sommar for dei lite ambisiøse.

Eg vaknar til eit uvanleg lys i soverommet. Trass i svarte persienner dekka med tjukke, svarte gardiner, trengjer strimer av dette skarpe lyset gjennom. Eg er forvirra. Har ikkje sett slikt lys frå senga mi på desse breddegradene på lenge etter det eg hugsar. Og så vidt eg veit er hukommelsen grei nok alderen tatt i betraktning.
Eg må opp. Må undersøkje dette. Og der er ho sanneleg, sola. Eg neglisjerer alt eg veit om ikkje å fange dette lysfenometet opp på netthinna. Eg vil sjå ho. Og eg angrar ikkje, sjølv om den temporære blindskapen forfølgjer meg ut på badet og inn i dusjen. Eg er så oppmuntra av dette at eg tek meg i å synga  "På solen jeg ser" med tekst av Jørgen Moe og tonesett av Ole Bull. Eg kjenner meg like yr som ei seterjente på ein sundag. Eg "väcker frun och barnen med drill och kadans", ja om det hadde vore ungar i huset då. 
Eg kler meg. Stormar ut på terrassen. Eg ser naboane som alt er oppe og ute. Dei har ikkje klær på seg. Dei sit bak kvar sine rekkverk med bare overkroppar. Kva dei har på seg nedantil, ser eg ikkje. "God morgon", seier dei. "Sommaren er her", seier dei og. 
Eg ser på termometra mine. Eg har 8 termometer rundt om i hus og hage. Alle er nøye kalibrerte og viser rundt 16 C. Klokka er 09.  Ja, eg må vel medgi at dette kan kallast sommar. Men varmt er det ikkje. 
Kvifor skal me eigentleg nøya oss med så lite. Om ein gjer det, har eg høyrt at hjarta skrumpar inn. Eg har større ambisjonar for sommaren. Eg blottar meg ikkje i 16 grader C. Då trur eg litt av kvart vil skrumpa inn. Så eg nyt sola, men med singleten på.

Det sko’ ha vore sommar nå

"Ikke la sommeren gå over før du har rørt jordbær, bringebær og blåbær sammen og spist med skje".  Slik uttalar ein Ol-meister seg. Espen Vesterdal Larsen er konditor og kokk ved Kulinarisk Akademi.

Eg fulgte rådet hans idag. Det vil seie eg juksa litt. I følgje den legendariske Ingrid Espelid Hovig er det lov. Hagen min flyt over av modne jordbær og blåbær for tida. Rips og for den saks skuld. Men bringebæra er framleis grøne og harde. Difor blei det berre jordbær og blåbær i skåla. Bringebæra erstatta eg med kremfløyte og sukker. Og det vil eg seie: Dette var ikkje noko tosket påfunn. Det vart ein smak av sommar.

Men eg reknar med at Ol-meisteren veit kva han snakkar om. Eg skal væra årvåken på at sommaren ikkje endar før bringebæra mine er modne og i skåla mi med blåbær og jordbær.

Hadde nå denne sommaren berre kunna starta. Eller er det slik nå at han er over før han startar? 

I morgon vert det ny skål med jordbær, blåbær og krem. Då skal eg auka nytinga med å drikke ei flaske norsk bokkøl attåt. Det vert ei gastronomisk klasebombe. Kven bryr seg om det er sommar då?

Ei gudegåve i San Rafael

Eg er attende frå Spania. I god form, om enn med noko smale augestriper grunna lite søvn siste døgeret. Å stå opp klokka 03 er tøft, både for gamle og unge. Men alle stod løpet ut med rak rygg, heva hovud og blanke augo. Opptellinga på flyet som letta 07 frå Alicante, viste kun ein manko på 2 personar i høve til talet på nedoverturen.
Minibussen henta oss alle kl 04 i gata Viena 1, i San Rafael der med budde. Eit lurveleven laga me dei 10 minuttane som gjekk før bussjåføren som hadde parkert i nabogata, kom oss hoiande i møte. Eg storkoste meg med den sjauen. Endelig fekk me tatt hemn mot dei vakthundane i strøket som nok heldt einskilde av oss vakne eit par netter. Nå var det vår tur til å vekka dei.
Å reise og å bu saman på denne måten med alle sine barn, svigerbarn og barnebarn, gir innsyn i og nærleik til eigen familie utover det som er mogleg å få på så mange andre måtar. Å møta strålande småbarnsauge i tidlege morgontimar, gir kraft til å mestra dagen på ein positiv måte. Å dela seine kveldstimar med unge vaksne, gir ein lite lyst til å gå tidleg til sengs. Her er mykje å få med seg, og lite ein vil gå glipp av.

Å dela måltid rundt "skulpturen" ved bassengsplassen både morgonar og kveldar, fekk tennene til å løpa i vatn og tunga til å bada i raudvin. Her på denne plassen oppstod både improviserte og planlagde fellesprosjekt og einmannshow. Når eimen av etande vare og drikkande væske låg over plassen, og alle trippa forventningsfulle rundt "den varme grauten",  var det som om erkeengelen San Rafael hadde landa på skuldra mi.  Eg kjende tydleg at eg letta litevetta frå det flisbelagte underlaget.
Den onsdagen då vi alle kledde oss i den beste stasen som kofferten romma, og stod forventningsfulle utanfor husværa våra då 5 taxiar svinga inn og køyrde oss i kolonne til restauranten Nuevo Alcazar, var det som om me alle flaug med den same erkeengelen. Det bar ut av San Rafael og enda i La Nucia. Skjønt enda. Det var der det eigentleg starta, den utekvelden då jubileet skulle markerast. Maten var storarta, ungane jubla over fri flyt av grande coca cola og dei vaksne leska seg i edel vare. At ein av familiane framførte i fin harmoni ei sjølvlaga "hymne", var kanskje høgdepunktet for meg den kvelden.
Eg er attende i Haugavegen. Ikkje alt er som før. Eg har hovudet fylt med nye minne og hjarta fylt med gode kjensler. Det er om turar til badestrender, fyrtårn, fjellborger, dyrehagar, badeland, vampyrfiskar og mykje meir. Takk til dåke alle som var med.
Dessutan har eg kofferten fylt med skitne klær. Eg må vaska. Kvardagen har henta meg innatt. Men før eg puttar sjårtsen inn i maskina, skal eg snusa ein gong til på han. Som eit minne om den atmosfæra eg har omgitt meg med i dei siste par vekene.

Sjårtsen min

Published with Blogger-droid v1.7.2

Same gener i ulike kombinasjoner.

Det er stort spenn i interesser og aktiviteter blandt familiane her på Viena1. Sjølv om dei tre "unge" familiane er gjennomsyra av Stange/Sandvik gener med tilhøyrande spreke kromosom, er nok dei sosiale genene ulike.
Nokre likar kvitvin, andre skal ha raudvin, og atter andre svermar til Gammel Dansk og gin frå 2-liter kartongar.
Nokre sit ute halve natta og kliv på taket for å auke opplevingane, mens andre legg seg til tider som er på grensa til uanstendighet.
Nokre kavar og svettar, og erstattar vesketapet med agua sin gas, mens andre syns leigebil er ei plage og leskar seg med cerveza con gas.
I dag er himmel høg og vinden spak. Gjengen er spreidd rundt omkring frå Calpe til Villajoyosa. Bading, badeland, havfiske og tatovering er ynda aktivitetar. Folk dreg kvar for seg til sine ting på dagtid. Om kvelden samlast me i Patioen eller på "byn". Då er det mykje å dela av opplevingar og av innhandla snask. Mykje fant og fjas vert vist fram. Ikkje alt vert like omtykt. Den nye shortsen min, som eg viste fram i går, skora lågt på terningkastet, særleg hos dei ærlegaste. Eg kan ikkje bry meg om det. Eg bærer min shorts som eg vil, og er kry av den.
Eigentleg er eg og glad for at folk er ulike. Har med åra funne ut at ikkje alle treng å vera lik meg, iallfall ikkje heile tida.
Men eg lurer jo på kvifor det er blitt slik. Har eg mislykkast med oppseding ska tru, eller er det kombinatorikken som har sjonglert med genene mine på så ulike måtar?
Svar meg den som kan...

Published with Blogger-droid v1.7.2

Her er det sol og glede

Eg sit på altanen i l'Alfaz del Pi. Det er 30 grader i lufta, difor legg eg ikkje ved bilete av meg sjølv idag. Eg vil skåna deg for det. Nede ved bassenget ligg kona. Ho er sliten idag. Har vore i Benidorm og slentra. Den yngste sonen min øver på kornetten ute i garasjen. Der er det som i ein bakaromn. Men må ein så må ein. Dei andre familiane er på stranda. Kjem vel snart i leigebilane sine. Det er sendt ut varsel om middagsoppdekking i Patioen i kveld, altså ved bassenget vårt. Roar og Svanhild er kokkane. Eg opnar vinen.
Me har vore 17 sleltningar her i ei veke. I natt reiste 2 heim. Så det skulle tilseie at me vert 15 her i neste veke.
Eigedomen me leiger ligg i Carrer Viena 1 i San Rafael. Det er 15 min gange med til Alfaz. For langt å måtta gå men me har leigebilar med i alt 17 sitteplasser. Ein kan bli lat av mindre.
Eigedomen består av 3 adskilde hus som rommar alt me treng. Og frå takterrassen ser me Middelhavet. I hagen veks sitron og lime. Det har minka på frukta der denne veka. Sitron går jo saman med så mykje.

Published with Blogger-droid v1.7.2