Eg i min tredje alder og dei andre

Peter Laslett var ein engelsk historikar som døde i 2001. Han framsette ein teori der menneskelivet blei inndelt i 4 ulike aldrar. Han tenkte slik:
" Den første alderen (oppvekst) er prega av avhengighet, sosialisering og utdanning. Den andre alderen (arbeidsliv) prega av uavhengighet, sosialt og familiemessig ansvar. Den tredje (pensjonisttilværelsen) gir mulighet til å realisere ein rekke drømmar og mål. Den fjerde (alderdommen i egentlig forstand) er alderen for ny avhengighet og for kroppsleg svekking ."
Eg reknar meg sjølv å væra i den tredje alderen. Kanskje den minst flatterande av dei fire. Ei tid då ein ikkje lenger er bunden av plikter og oppgåver . Ei tid da drømmar kan levast ut og personlege mål kan få hovedfokus. Den travle tida då pensjonisten skal rekke over alt som er vesentleg for han/ho som einskildmenneske. Ei uttalt egotid. Det hastar avdi den fjerde alderen ligg og truar like bak hjørnet.  Med haltande eldreomsorg og skrantande helse er det ikkje eit ønskjeleg scenario.
Teorien til  Laslett sviktar idag. Den gjeld nok i utstrakt grad i den rike delen av verda, men den rike delen av verda skrumpar. Økonomiske kriser og ikkje minst menneske på flukt frå krig og hunger vil føra til ei utjamning,  ei rettferdig utjamning av velstanden. Menneska i slike situasjonar har ikkje noko tredje alder. Dei har vel ofte ikkje hatt noko første eller andre heller. Skal ein nytta omgrepa til Laslett, må ein vel plassera flyktningane i den fjerde alderen i den forstand at dei er på alle måtar svekka og treng vår hjelp nå. Så la oss gi dei den hjelpa. Vi kan om vi vil.