Vinter i fjellet

Når vinterværet uteblir i låglandet, er det berre ei løysing: Reisa til fjells. Det blei ein laurdag til mandagstur i 900 m høgde. Kona, 2 barnebarn, eg og SX4-aren. På denne årstida er det å parkera ved Rv 9, pakka pulken og legga avgarde på ski 2km inn i fjellet. Når føret er godt og været lagleg, er dette ein tur for livsnytarar. Slik er det ikkje alltid. Eg mlnnest turar på denne årstida då den djupe, laussnøen rakk til rumpa på det meste. Då pulken gjekk meir under enn oppå snøen, og då transpirasjonen dehydrete meg heil ned til botnen av sjela.
Men i år har det vore spesielle værtilhøve i fjellet. I følgje Vinjebuen eg traff på turen, har det vore rare vertilhøve her dei siste vekene.  Kulde, regn og snø i ukorrelert rekkefølgje. Dette har laga ei hard skorpe på toppen. Den kan vi gå på i år. Men under skorpa er det laus puddersnø. Eg er glad ikkje hytta ligg i rasfarleg terreng. 1,30 m målte vi snødjupna til på hyttetomta, og glidelaga nedetter var mange.
I dag gjekk med tur oppover fjellet. To snart 70-åringar og to snart tenåringar. Ein ulike kamp i først til toppen tevlinga. Med litt bakglatte ski og svært flatt lys vart det vanskeleg å vinna. Og så er det dette med alderen då.
Vel heime til hytta att fekk eg kanalisert den ungdommelege energien opp på taket. Taksløysar og solcellepanel måtte lettast for eindel kg. Fantastisk god hjelp i slike ungdommar har eg erfart ennå ein gong. Og når dei eit par timar seinare svingar steikepanna og pannekakene ligg rykande og  fristande på bordet, kjenner eg meg mest som ein greve på eit mangestjerners etablissement.
I morgon er det attende til låglandet. Til grøne bakkar, våte vegar og bare hustak. Det er jo enkelt, men...