Julekortet 2011

I år er eg seint ute med julehelsingane. Kanskje for sein om ikkje Posten og/eller Telenor er på mi side. Og det er dei berre tidvis. Eg har inga forklaring på kvifor det vert slik kvart år. Eg har jo merka av i kalenderen min på ein tydleg måte kva tid jula startar. Og sidan eg alltid vidarefører dette til neste års kalender, burde eg ha eit vasstett opplegg. Men nei...

Det er noko i den umedvitne delen av hovudet mitt som må få skulda. Sidan eg aldri veit kva eg skal skriva, vert oppgåva skuva fram i tid. Ikkje ønskjer eg berre å skriva ”God Jul og Godt Nyttår”, og heller ikkje ei detaljert og kronologisk framstilling av kva eg har gjort og ikkje gjort gjennom året. Og kva skal ein eigentleg skriva då?

Eg kunne ha skrive om nissar. Desse krokute figurane som alltid må svetta og få skjegget inn i nasen bak maska dei ber. Eg kunne skrive om at eg alltid var usikker på om det var nissane eller rottene som åt opp fjøsgrauten me sette ut på julekvelden. Eg kunne skrive om kor greit det eigentleg var å få ta på seg maska julekvelden, og gjere eigne born glade. Eg kunne skrive om at eg saknar ei maske både titt og ofte på mine eldre dagar også. Ei maske å skjule seg bak, der ein kan observere utan å utlevere heile seg sjølv. Men nei. Eg skriv ikkje slikt på julekort.

Eg kunne ha skrive om englar. Desse lettflygande vesen som hang fast på bilete over senga mi då eg var barn. Desse merkelege skapningane som eg aldri heilt skjøna fysiologien til. Eg kunne skrive om sjefsengelen Gabriel som møtte Maria og sa at ho ”skulle bli med barn”, og at det pussig nok gjekk troll i ord. Eg kunne skrive om englar eg møtte i eige liv. Men nei. Eg skriv ikkje slikt på julekort.

Eg kunne ha skrive om pakkane. Desse gåvene som anten er mjuke, harde eller skvulpande. Eg kunne skrive om kor greitt det er å gi gåver til dei som har laga ynskjeliste, og kor jysleg det er å finna på ting til dei andre. Eg kunne skrive om kvifor gåvekort er ei framifrå løysing, og om kvifor eg alltid sjølv lagar ynskjeliste. Eg kunne skrive om kvifor eg trur at mest ingen gir meg noko som står på ønskjelista mi. Men nei. Eg skriv ikkje slikt på julekort.

Eg kunne ha skrive om husvask og pynting. Desse dagane på gardintrappa då vatnet renn nedetter underarmen og væter skjorta som eg alltid gløymer å trekka over albogen. Eg kunne skrive om kvifor eg knyter Ajax-lukta til julekjensla og harpikslimet til julefingrane. Eg kunne skrive om straumforbruket når mor har tend alle lys, og om fornybar energi og grøne sertifikat. Men nei. Eg skriv ikkje slikt på julekort.

Eg kunne ha skrive om gjensyn. Desse inderlege ynskje ein har om å få sjå kvarandre i året som kjem. Eg kunne skrive om at tida flyg og at det er lenge sidan sist, utan å nemne kva tid det nå var. For det gjeld ikkje å bomma i det ein skriv på julekort. Eg kunne skrive at om helsa held, så må det bli ei råd neste år. Men nei. Eg skriv ikkje slikt på julekort.

Då står berre ein ting att å skriva om: Den menneskeskapte miljøendringa. Dette det gjer med mitt mentale innemiljø kvart år å møte nissar og englar, lage pakkar og vaske hus, skrive julekort og tenkje på andre mens eg gjer det. Det gir fred i sinn og glede i hugen å kjenne at eg rakk jula i år og.

Undrast om andre kjenner det slik?

Og til slutt: ”God JUL” då.