Kvifor blæs det sånn?

"Det er godt etablert kunnskap i fagmiljøet at orkaner varierer i faser på noen få tiår. 1940- og 1950-tallet var en aktiv periode, mens 1970- og 1980-tallet var roligere. Dagens aktive fase synes å ha startet i 1995". Dette er å lesa på nettsida til forskning.no 
Mine observasjonar stadfestar dette. Den aktive fasen på 50-talet, sette spor etter seg i hugen min, spor som ikkje let seg vaske bort. Eg vart skremd, ikkje på grunn av vindstyrken, men avdi dei vaksne vart så hjelpalause i høve til rasande naturkrefter. Garden eg vaks opp på, var på den tida i ei skrøpleg forfatning. Gamle bjelkelag med rotne undergurtar og skrale svillar, vart svake i sterk vind. Første gongen eg såg far min skremd, var då han rømde løa avdi taket letta så høgt over veggen som det normalt kvilde på, at han såg dagslyset gjennom den store glipa som  oppstod. Taket "flaut" i lause lufta i ei æve, før det datt ned på plass att. Alt stod på spel, den gongen. Heile livsgrunnlaget for ein familie på 2 vaksne og 5 born hang i - lause lufta. Far min skulle sikra husa, men måtte gi opp. Han såg annleis ut enn det som vanleg var, då han kom inn i huset til oss andre som då var samla på kjøkenet. Far min hadde kasta inn handkledet, han hadde gitt opp i kampen mot naturkreftene. Det trudde eg ikkje kunne skje. Far min visste jo alltid ei råd, og eg hadde aldri før sett han slik. 
Den natta sov me alle 7 på golvet i kjøkenet. Det vart vurdert som rommet der "Vår Herre" hadde minst tilgjenge med kreftene sine.
Hendinga har sett seg fast i hovudet mitt. Når det bles som det gjer nett nå, vert eg uroleg. Eg tek jevnlege turar rundt eigedomen, inspiserer garasje, drivhus, bassengoverdekke og alt anna som kan flagra i vinden. Naturkreftene skal ikkje få ta rotta på meg. Eg skal ta att for at far min måtte gi seg den gongen. Eg skal stå støtt i stormen.
Likevel må eg innrømma at eg likar meg ikkje i slikt ver. Magesyra aukar, og eg kjenner ei uro i kroppen som får hjarta til å slå og tankane til å spinna. Ein indre mental storm.
Forskarane kranglar om desse uværa skuldast menneskeskapt global oppvarming, endringar av saltinnhaldet i havet eller variasjon i  El Niño-straumane. Eg veit sjølvsagt ikkje det. Men den indre mentale stormen eg kjenner i slikt vær, kjenner eg årsaka til. Den er menneskeskapt. Til liks med resten av kroppen min.