Hausten er tida for å hausta. Iallfall for dei som har sådd. Iallfall for nokre av dei. For nokre andre har naturen sjølv ordna opp, anten ved hjelp av brunsnegl eller vatn. Hos meg har kampen mot førstnemnde vore så stabil og effektiv, at opptil fleire eksemplar av både grønsaker og blomar har overlevd. Vatnet har det vore vanskelegare å kjempa mot. Det sildrar og renn, eller rettare sagt: det pøsar ned.
I går var det opplett. Den einaste dagen som yr.no har framskaffa på lange tider. Ikkje berre opplett, men høg himmel, klar luft og flotte fargar. Då er det dagen for å dra på støvlane, gå ut og krøka ryggen. Sommarblomar skal raserast, knollar og andre temperaturkjenslege planterøter skal opp og inn.
Eg gjer røtene reine, legg dei i isoporkassar i eit vintervarmt rom og seir: "Ser dokke att i mai". Eg så dei gledde seg til det. I dag står urnene tomme bak garasjen, og rabattane skrik mot meg som opne sår i ein hage der plenen ennå er grøn. Men i dag er eg glad for det eg gjorde i går. I dag får dei tomme urnene vaska seg.
Krinslaupet. Denne evige reisa som eg er med på. Frå vogge til grav. Nye årstider skuvar gamle vekk. Hausten fjernar sommaren. Kvart år. Mørket kjem før dagsrevyen. Det er innever. Tid for å minnast sommaren med raud vin og kvite dukar. Tid for å kveikja stearin, og sløkkja sparelyspæra som skin så irriterande med sitt kalde kvitlys. Prøva på alleslags vis å skapa hyggje og glede inne, for ute i drittver hatar eg å vera. Eg blir sjuk av slikt.
Men eg har sterk tru på at sola framleis skin ein stad, også idag. Og eg veit at både SAS og Norwegian kan ta meg dit på eit nu. Det er berre å stansa avisa og få Posten til å halde rekningane attende. Så kan eg flyga. Det får meg til å sjå lyst på livet, sjølv på ein regnfull sundag med kuling frå søraust og dårleg sikt i bygene.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar