Den gylne dagen

Eg ligg i senga i Berlin. Hjernen min er det forskarane kallar på theta-nivå, eg er i tilstanden mellom å vera våken og i søvne. Eg handsamar inntrykk - langtidsinntrykk. Hendingar og opplevingar frå år attende i tid. Eg fablar. Eg svettar. Det har skjedd mykje.

Ein mannsalder. Nokre seier ein mannsalder er 30 år. Andre seier det er mykje lenger. Eg veit ikkje, eg er slutta å rekna livet i mannsaldrar. Eg vert skjelven av det, og svett. Tenk om eg skulle rekna ekteskapet mitt i mannsaldrar. Då hadde det runda 1+2/3 slike mannsaldrar. I dag. Meiningslaust. Eg velgjer å halda meg til det vanlege tidsmålet for slikt.

Eg fablar vidare. Året er 1961, det er september og potetferie. Eg skulle eigentleg vore av stad på utdrikkingslaget mitt, men det blei ikkje tid. Tæring etter næring. Været var godt og det var mest like tørt i potetåkeren, som eg var i strupa. "Vi skulle tømt en sjokoladeautomat, men vi fikk aldri tid", meinte Prøysen. Det kunne blitt litt av eit utdrikkingslag.

Men søtsaker blei det ikkje før bryllupsdagen. Då jenta mi i brurekjole og slør om kinn kom meg i møte på kyrkjetrappa, vart det ei større oppleving enn både Freia, Nidar og Bergene nokon gong hadde gitt meg. Ho var søtare enn dei alle. Og då mannen med kappe og krage dukka opp i ringen og stilde desse greie spørsmåla, var svara mine tydlege og rette, og me vart rette ektefolk. 

Kveitebrødsdagane skal etter skikk og bruk vara ein månad. Me hadde ikkje kveitebrødsdagar, me hadde potetplukkingsdagar. Tæring etter næring. Men alle syns det var stas med eit nytt ektepar i åkeren. 

Eg er i Berlin. Eg ligg i senga på Classic Appartment, ikkje langt frå Kurfürstendamm. Eg har gullbryllupsdag. Hjernen min nærmar seg alfa-nivå, eg vert medviten. 

"Kom og lytt til lyset når det gryr av dag....Dagen i dag – den kan bli vår beste dag", nynnar eg til kona mi.

Tenk 50 år. Du er gull verd, seier eg til henne. Du er gull verd for meg.
Ja euroen er jo ikkje noko å satsa på lenger, seier ho, Men ho seier det med eit smil bak maska.