Dyneskifte

Å komme frå hytteseng i påskefjellet til heimeseng i Heiamyro, krev sin mann. Hadde eg vore kvinne, ville eg tru eg var kommen i overgangsalderen. Såvidt eg veit om klimateriet får det svetten til å pipla både dag og natt. Men eg har jo ikkje endra på kjønnet mitt, så eg konkluderer med at tida er inne for å skifte dyne. Eg leitar fra gardintrappa i boden og klatrar til øvste hylle i garderobeskapet. Eg er heldig. Der finn eg det eg leitar etter. Å finne det ein leitar etter når heile livet mitt er flytta til leilighet, er ikkje kardagskost. Ofte gir eg opp. Går og kjøper nytt for så å oppdage att det sakna dukker opp att. Sånn heilt av seg sjølv. Og så har eg to av det slaget.

Men sommardyna fann eg. Øvst i garderobeskapet, dit auga mitt ikkje rekk til kvardags. Eg vart glad, for å misse sommardyna ville vore eit uerstatteleg tap. Eg kjøpte ho i Beijing. Eg og kona deltok begge på silkefabrikken i produksjonen. Vi var med og trekte silketrådane som silkelarvane nett hadde spunne. Trekte dei ut i mange lag til ei 1,40 x 2m stor silkedyne.

Før ho blei vakumpakka i kofferten min, var ho ein tur innom den kinesiske munken i pagoden vegg i vegg. Eg har brukt ho i 10 somrar, og drøymer sjeldan frodigare enn under den velsigna dyna. Så denne munken var nok ein trollmann. Buddhist var han i alle fall. Han visste kva som skulle til for at tilværet mitt i Heiamyro skulle nærme seg nirvana. Eller iallfall transpirasjonsfattige netter.