Tronge kår for tigging i Kina

I Kina tiggar ikkje folk. Iallfall ikkje offisielt. Og slett ikkje i Beijing. Der vart det rydda grundig opp før OL i 2008. Det var ikkje tiggarar, frisørsalongar (les: horehus) og uregistrerte gateseljarar, kommunistane ville visa verda. 

Det vart tøffe tider for dei fattige. "Om de ser tiggarar, så ikkje gi dei pengar", sa guiden vår. Han meinte at det oftast låg organisert kriminalitet bak tigginga. "Dei som tiggar, gjer det for dei kriminelle", sa han.

Eg såg tiggarar, men ikkje så mange. Dei såg fattige ut, og dei mangla oftast nokre kroppslemmer. I Shanghai såg eg ein ved nedgangen til Metroen. Han rista varsamt på ei lita korg med nokre få fen i. Då eg fekk augekontakt med han, var det som om korga vibrerte ennå litt raskare og som om håpet om eit par fen til i korga, mest hadde redda dagen hans. Eg tenkte på kva guiden vår hadde sagt, retta ryggen, lot blikket fokusera så langt fram i tunnelen som råd var, og gjekk med raske om enn skjelvande steg, vidare. Tiggaren sank saman bak meg.

Dei fattige i Kina bur ikkje i byane, trøysta eg meg. Hadde det endåtil vore ein fattig bonde, ville eg sjølvsagt ha gitt så det monna. Men bøndene bur jo på landet, og dit kom ikkje eg denne gongen.

Der bur dei 600 - 700 millionar fattigfolka, etterkommarane etter dei som støtta kommunistane og Mao under borgarkrigen. Skammeleg å tenkje på at kommunistane i så måte har svikta "sine eigne" støttespelarar.

Eg returnerte til same trappa i undergrunnen, seinare på dagen. Tiggaren sat der ennå. Han såg ikkje på meg nå. Han virka svak. Kanskje han var rusa, kanskje han var ein kriminell som visste å te seg. Kva om han var ein fattig bonde som berre hadde sine 1000 yuang i året å leva for. Då trengde han litt påfyll. Kva om eg tok litt av NAV-pengane mine og heiv i korga hans. Då kunne han kanskje flotta seg med ei risbolle til kvelden.

Eg bestemte meg for det. Fyren var ein bonde som trengde hjelp. Eg fann nokre jiao i eine lommen på North Face jakka mi som eg tidlegare på dagen hadde pruta ned så vellukka. I den andre lommen fann eg  ein setel det stod 2 yuan på. Den la eg attende. Eg trur ikkje bønder skal over-subsidierast, heller ikkje i Kina. 

Bonden skvatt til, og takka meg trur eg. Så hasta eg opp trappa for ikkje å mista kona som alt var på gateplan. "Kor blei det av deg?", sa ho. "Eg måtte berre knyta skoen", sa eg. For slik er det: Reisevante folk gir ikkje pengar til tiggarar. Iallfall ikkje offisielt.