Nå er han her igjen, adventlørdagen. Aldri har den dagen kome tidlegare enn iår. Dette er dagen då store forventningar og høge krav, blir stilt til mannen i huset. Fleire oppgåver av utfordrande karakter ventar.
Adventpynten. Gjennom eit langt liv med det stadig tilbakevendande spørsmålet: Kor er adventstjerna, staken og resten av den lillafarga pynten i år mon?, så har eg lært at intelligente system og pedantisk orden på roteloftet kan lysa opp i den mørke novembertida. Nå er alt så enkelt at det berre er å senda barnebarna opp den vertikale hønsestigen til roteloftet, og ropa etter dei nokre greie instruksjonar. Så kjem dei nedatt med den eska som det står "Nybrent Kronekaffe" på. Oppi den ligg alt som skal til for å pynta stova til advent. Eg som alt har henta inn verktøykassen med skrujern, elektrikarteip og voltmeter, skal då raskt kunna få innhaldet i Kroneeska opp i vindauge og i vinduskarmar. Det gjeld om å ta tak i dette før butikkane stengjer. Det er alltid ei pære som ikkje har klart seg gjennom sommaren på roteloftet.
Så er det utejobben. Å pynta busken. Det skreiv eg uttømande om den 27. november i fjor. I år er det berre å slutta seg til, og kjenne på om det går like greitt som sist gong. Slike erfaringar nyttar eg til å registrera om aldringprosessen i bein, armar og hovud har gått på fram. Dette veit eg ikkje svaret på før i ettermiddag. Då tek eg fram den grafen der eg merkar av meistringsnivået som funksjon av tida. I år fell jo grafane i heile EU-omradet, så eg er ikkje optimist når det gjeld mi utvikling heller. Men kven veit? Kanskje sit eg att med eit positivt stigningtal i grafen min. I såfall har ikkje pyntinga vore forgjeves.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar